“ปัทมา...”
เฟอร์นันโดเรียกชื่อเธอเสียพร่า ผู้หญิงในอ้อมแขนนี้มีตัวตนไม่ใช่ความฝันที่เขาเคยฝันและสะดุ้งตื่น หลังจากเธอหายไปจากชีวิตของเขามาร่วมยี่สิบปี ได้แต่กอดรูป จูบเพียงเงาของเธอด้วยหัวใจร้าวราน
“คุณเฟอร์นันโด...”
ปัทมาน้ำตาไหล กอดรัดร่างหนาแสนอบอุ่นแน่น เธอจากเขามาไม่ทันเอ่ยลา พาตัวเองออกมาจากชีวิตของเขาโดยไม่หวนกลับไป ต้องฝืนทนเจ็บช้ำทรมานมานแสนนาน ทั้งโหยหาอาลัยคิดถึงเขาใจแทบขาด แต่ก็ไปหาเขาไม่ได้
“อย่าทิ้งฉันไปอีกนะปัทมา...”
เฟอร์นันโดขยับถอยห่าง เชยคางของหญิงสาวมามองใบหน้าซีดเซียวนั้นด้วยความรัก เธอเปลี่ยนไปดูอ่อนล้าทรุดโทรม ยี่สิบปีที่ผ่านมา เธอคงมีชีวิตที่ลำบากมาก แต่ต่อให้เธอเปลี่ยนไปเช่นไรหัวใจของเขาไม่เคยเปลี่ยนตาม เธอคือยอดดวงใจ คือที่สุดของหัวใจ เช่นไร ก็ยังเป็นเช่นนั้นเส
