“นั่นอะไรน่ะ” เธอเห็นตัวอะไรสักอย่างกำลังขดตัวอยู่ตรงหน้า พอเข้าไปดูใกล้ๆ มันคือลูกสุนัขตัวน้อยสีน้ำตาลเข้ม พอเธอตรงเข้าไปลูบมันเบาๆ เพราะสงสาร มันทำขนพองก่อนจะเห่าเสียงดัง พลับพลึงถอยหนีล้มลงก้นจ้ำเบ้า ร้องเสียงหลงใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
“ใจเย็นๆ นะ ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก” พลับพลึงมองสภาพของมันแล้วเวทนา ใครนะพามันมาทิ้งเอาไว้แบบนี้ช่างใจร้ายเสียจริง เธอปาดน้ำตาแล้วรีบเดินกลับบ้าน มือน้อยจัดการหุงข้าวด้วยไม้ฟื้น ปาดเหงื่อที่เต็มไปทั้งใบหน้าเพราะความร้อน รีบจัดสำรับกับข้าวให้บิดา เธอยำปลากระป่องใส่พริกขี้หนูสด บีบมะนาว หั่นตะไคร้ หอมแดงและใส่ผักชีฝรั่ง เป็นพืชผักสวนครัวที่เธอเริ่มปลูกใหม่อีกรอบ ตอนนี้กำลังเจริญงอกงามดี ใกล้จะเก็บไปส่งขายได้แล้ว
หญิงสาวตักข้าวใส่ใบตองก่อนจะราดน้ำปลากระป๋อง และตักชิ้นปลานั้นวางไว้ด้านบนก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังชายป่าใกล้ต้นสาคู
เจ้าสุนัขตัวนั้นยังนอนขดตัวอย
