“ค่ะ” ขวัญจิรารับคำทำหน้าเมื่อย เกลียดนางแก่หนังเหี่ยวจำปานัก วันๆ เอาแต่สอนให้เธอทำงานครัว ทำงานบ้าน เป็นภรรยาที่ดี เป็นสะใภ้ที่ดี ถ้าไม่ติดว่าต้องสูบเงินสูบทองนางแก่หนังเหี่ยวนี่เธอคงไม่ทนอยู่แบบนี้แน่ๆ ตัวเองก็ใช่จะทำกับข้าวกับปลาอร่อยอะไร ที่เธอกระเดือกเข้าไปเพราะว่าไม่มีอะไรกินหรอกนะ!
ที่บ้านของพลับพลึง...
“พ่อจ๋า... ทาแป้งก่อนนะ” พลับพลึงทาแป้งให้บิดาจนหน้าขาว ยิ้มให้ท่านอย่างมีความสุข แม้ท่านจะป่วย แต่ลึกๆ แล้วเธอกลับรู้สึกว่าได้บิดากลับคืนมา ยามนี้บิดาไม่กินเหล้าเมายาไม่เล่นการพนัน ท่านเป็นพ่อที่น่ารักมาก ร่างผอมแห้งของท่านกำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้า ในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาเอาไว้แน่น เธอจัดการซ่อมโดยนำมาเย็บใหม่ให้ตอนที่ท่านนอนหลับ ทุกวันบิดาจะลุกขึ้นมากวาดบ้านและหุงหาอาหาร ทำให้เธอเบาแรงไปได้เยอะ แม้ท่านจะเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่งและเข้าใจว่าตัวเองเป็นพ่อคนที่กำลังเลี้ยงทารกน้อยอยู่
