3.เลือด
2000 คำ
“ มึงกลัวขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ต้องกลัวว่าเด็กดี มันเจ็บแค่ตอนแรกๆไม่ใช่หรอ ต่อไปมึงก็เสียวแล้วหริ เสียวจนมึงต้องปล่อย💦ออกมาเลยไม่ใช่รึไง” อีธานยังคองมองที่รักด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตาหวานเยิ้มเขาไม่เคยแต่ต้องผู้หญิงคนไหนเลยจริงๆถึงได้มาเจอที่รัก
“ กลัวค่ะ มันคือครั้งแรกของที่รักนะคะ”
"กลัวหรอ.?" เขายิ้มอย่างชั่วร้ายให้กับที่รักอีกครั้ง รอยยิ้มที่ทำให้ที่รักเกลียดเขามาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเมียถึงทิ้ง อาจจะเป็นเพราะเขาทนไม่ได้ที่โดนมาเฟียเถื่อนคนนี้เอาบ่อยก็ได้
"กะ..กลัวค่ะ"
"แต่กูยังไม่อิ่มเลยนะ ไม่ต้องกลัว" เขาสอดนิ้วเข้าไปในความชื้นของที่รักทำให้ที่รักสะดุ้ง จู่ๆอีธานก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเลือดของที่รักที่ยังไม่หยุดไหล
"เหี้ย..เออ..วันนี้กูใจดี จะปล่อยมึงไปพักก่อนก็ได้" อีธานลุกขึ้นสวมเสื้อกลับ แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดก่อนจะหันมามองหน้าที่รักที่ยังนั่งนิ่งๆร้องไห้อยู่บนเตียง เธอกอดเข่าตัวเองไว้แล้วรั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองไว้
"แต่พรุ่งนี้.." เขาปล่อยควันบุหรี่ออกจากปาก เขาจ้องมองที่รักด้วยสายตาหื่นกระหาย
"กูจะเย็ดมึงทั้งวันให้ชดเชยคืนนี้ที่มึงทำให้กูอด " เขาเดินไปที่ประตู แต่อยู่ๆก็ชะงักเล็กน้อยแล้วหันมามองที่รัก
"อ้อ..ถ้ามึงคิดจะหนีไปไหน..กูจะตามล่ามึงจนเจอ แล้วทรมานมึงให้ตายอย่างน่าเวทนา..การตามหามึงมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยถ้ากูจะทำ มึงรู้ใช่ไหม..!? " สีหน้าเกรี้ยวกราดจริงจัง
"รู้ค่ะ..แค่แรงจะลุกยืนหนูก็ไม่มีแรงแล้วค่ะ แล้วทำไมหนูจะต้องคิดหนีด้วยคะ" อีธานหันกลับมามองด้วยสายตาประหลาด ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
"อ่อนแอชิบหาย"..เขาถอนหายใจก่อนจะอุ้มที่รักขึ้นมาอย่างไม่นุ่มนวลนัก
"ไปอาบน้ำ.กูไม่ชอบคนสกปรก" เขาพาที่รักเข้าห้องน้ำ แล้วเปิดน้ำอุ่นให้เธอ
"กูยังไม่อยากให้มึงตายง่ายๆหรอกนะ..เพราะกูยังอยากสนุกกับมึงอยู่.." อีธานล้างคาบเลือดออกจากร่องสวาทของที่รัก มือเลื่อนสัมผัสรอยช้ำที่ตัวเองทำไว้บนร่างกายของที่รักอีกครั้ง
"แต่มึงก็สมควรโดนแบบนี้เพราะทำให้กูหงุดหงิด" น้ำเสียงกลับไม่ดุดันเหมือนแต่ก่อน เขาอาบน้ำให้ที่รักจนสะอาด แม้จะไม่นุ่มนวลมากนัก แต่ก็ระวังไม่ให้กระทบแผล ก่อนจะอุ้มกลับมาที่เตียงนอน..ทำให้ตอนนี้ผ้าเช็ดตัวของที่รักหลุดออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ อีธานมองร่างเปลือยเปล่าของที่รักด้วยสายตาวาวโรจน์ ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างที่รักอย่างรวดเร็ว
"อย่าให้กูเห็นร่างกายล่อนจ้อนของมึงตอนนี้.." เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น
"เดี๋ยวกูก็อดใจไม่ไหวอีกหรอก." เขาหยิบชุดนอนมาให้ที่รัก
"ใส่ซะ...ถ้ามึงยังอยากนอน" มือของอีธานสั่นเล็กน้อยขณะยื่นชุดนอนให้ที่รัก
"แล้วก็รีบนอน...พรุ่งนี้มึงต้องทำงานแต่เช้า" เขาเดินไปที่ประตู หันหลังให้แล้วพูดขึ้นมา
"กูจะรอจนมึงใส่เสื้อผ้าเสร็จ.แต่ถ้ามึงยังไม่หายดีกูจะให้มึงพักสักวัน" อีธานยืนพิงประตูด้วยท่าทางกระสับกระส่าย เขาพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำอะไรกับร่างของที่รักตอนนี้เพราะเขายังอยากเล่นสนุกกับเธออยู่
ที่รักหยิบชุดนอนตัวบางขึ้นมาใส่โดยไม่มีชุดชั้นใน ทำให้เห็นหัวนมตั้งเด่นชัดเซ็กซี่กว่าตอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าซะอีก อีธานหันหน้ามามองก่อนจะกัดฟันกรอดๆเดินเข้ามาหาที่รัก
"มึงแม่ง.." เขาเดินเข้ามาหาที่รักด้วยสีหน้าโกรธจัด
"สงสัยอยากยั่วกูใช่ไหม..?"
"ที่รักเปล่านะคะ ก็ชุดชั้นในของที่รักมันโดนฉีกขาดไปด้วย ที่รักไม่มีชุดชั้นในใส่หนิคะ" อีธานกระชากที่รักลงบนเตียงนอน มือข้างหนึ่งรวบข้อมือของที่รักไว้เหนือหัว
"อย่าคิดว่ากูจะสงสารนะ..." เขากดจูบคอระหว่างที่มืออีกข้างลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าบางเบาของที่รัก แต่จู่ๆเขาก็ชะงักเมื่อเห็นรอยช้ำที่ยังไม่จางหายบนตัวเธอ
"เชี่ย！" เขาผละออกจากร่างของที่รัก
"กูทำมึงเป็นรอยช้ำขนาดนี้เลยหรอ " อีธานคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างที่รัก แล้วสั่งให้เขานอน
"นอน！ถ้ามึงยังอยากเดินได้พรุ่งนี้ล่ะก็..อย่าทำให้กูทนไม่ไหวอีกเข้าใจไหม" เขาไม่จำเป็นที่จะต้องทนเลยทั้งๆที่เธอไม่ได้สำคัญอะไรเลยด้วยซ้ำ เขารีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว แต่ที่รักยังได้ยินเสียงสบถและเสียงกำปั้นชกกำแพงดังมาจากด้านนอก หลังจากนั้นไม่นานที่รักก็ได้นอนหลับลงด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดบริเวณแผล อีธานลงไปข้างล่างเพื่อดื่มเหล้า เขาพยายามระงับสติอารมณ์ยังไม่อยากทำรุนแรงกับเธอตอนนี้ เพราะยังอยากเก็บไว้เล่นอีก อีธานดื่มเหล้าไปนานหลายชั่วโมงจึงขึ้นมาบนห้อง แง้มประตูเข้ามาดูอีกครั้งหลังจากผ่านไปนานหลายชั่วโมง แล้วเดินมานั่งลงข้างเตียงมองใบหน้าที่หลับสนิทของที่รัก
"หลับแล้วสินะ.." เสียงกระซิบของอีธานแผ่วเบามาก มือหยาบกร้านค่อยๆเลื่อนผ้าห่มให้มาคลุมไหล่ขาวผ่องที่เผยออกมาทำให้เขาเห็นร่องรอยช้ำที่เขากัดบนไหล่เธอ
"ทำไมกูถึงใจอ่อนกับมึงวะ.." เขาบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วนั่งมองที่รักอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงจูบริมฝีปากที่รักเบาๆ
"แค่คืนนี้เท่านั้น...กูจะให้มึงพัก หลังจากนี้กูจะไม่ให้มึงได้หยุดพักเลยสักวัน" อีธานลุกขึ้นเดินไปนอนอีกฝั่งข้างที่รักก่อนจะทิ้งตัวลงนอน สายตาของเขายังคงจับจ้องที่ร่างบนเตียงราวกับกลัวว่าที่รักจะหายไปจากห้องจนเช้าของอีกวัน ที่รักมีไข้ตัวร้อนจี๋
อีธานตื่นขึ้นมาเพราะไปสัมผัสกับความร้อนบนตัวที่รัก ต้องเข้าเลขจ้าขึ้นก็พบกับที่รักที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง อีธานรีบจับตัวที่รักที่นอนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น
"เป็นอะไรของมึง.." เขาวางมือบนหน้าผากที่รักก่อนจะสะบถเสียงดังออกมา
"เย็ดแม่..ตัวร้อนชิบหาย" อีธานคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน ก่อนที่ปลายสายจะรับ
"ไอ้วิล มึงรีบให้หมอเอายามาที่บ้านกูเดี๋ยวนี้！" เสียงของอีธานตะคอกใส่โทรศัพท์ ก่อนที่จะพูดประโยคต่อมา
"ถ้ามันไม่มาภายใน 30 นาที กูจะยิงหัวมันทิ้ง！"
“ครับนาย” วิลรับโทรศัพท์ด้วยความงุนงงแต่ก็ทำตามคำสั่งของนาย เขารีบไปรับหมอประจำบ้านของอีธานใช้เวลาไม่นานก็มาถึง
หลังจากนั้นอีธานก็วางสายไปก่อนจะเดินมาหาที่รักที่นอนตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง อีธานหันมาดึงผ้าห่มให้ที่รัก แล้วเอามือลูบผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
"มึงทำตัวให้เป็นภาระกูอีกจนได้ที่รัก..แม่งอ่อนแอชิบหาย.." แต่น้ำเสียงกลับอ่อนลงแตกต่างจากเมื่อก่อน
"ทนอีกแป๊บเดียวนะ หมอกำลังมา" เขานั่งลงข้างเตียงสายตาจับจ้องมองที่รักด้วยความกังวลที่พยายามซ่อนไว้ มือข้างหนึ่งกำลังโทรหาคนอื่นเพื่อคุยอะไรบางอย่าง
"แม่คะ รอที่รักด้วย อย่าทิ้งที่รักไป ที่รักไม่เหลือใครแล้วนะคะ ฮือๆๆแม่คะ" ที่รักนอนละเมอด้วยพิษไข้ อีธานชะงักเมื่อได้ยินเสียงละเมอ มือที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ชะงักเขาวางโทรศัพท์ลง แล้วเดินมานั่งลงข้างเตียงที่รักอีกครั้ง
"มึงฝันร้ายอะไรอยู่วะ.." มือหยาบกร้านค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาที่หลับสนิท
"กูอยู่นี่..." เสียงของเขาแผ่วเบาผิดปกติ
"ไม่มีใครทิ้งมึงไปไหนทั้งนั้น" อีธานดึงร่างที่สั่นระริกเข้ามากอดไว้แนบอก
"หยุดร้องได้แล้ว..กูจะอยู่กับมึงเอง" แล้วอีธานก็เอามือมาลูบที่หลังของที่รักเบาๆ เขากอดที่รักไว้แน่น ใบหน้าของที่รักซุกลงกับซอกคอของอีธาน เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนจากไข้ที่ยังไม่ลด ในใจเริ่มรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน..ความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนตรงหน้าร้องไห้
"ทำไมกูต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ..ทั้งๆที่มึงเป็นแค่คนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้นที่กูยอมเล่นสนุกด้วย.. เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะทำไมนอนร้องละเมอเรียกถึงแม่ ทำไมกูต้องรู้สึกสงสารมึงด้วย ทั้งที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับมึงมากด้วยซ้ำ ยังมาทำตัวเป็นภาระบ้าๆของกูอีก" อีธานได้แต่นั่งบ่นกับตัวเองอยู่อย่างนั้น เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร ทั้งๆที่ปากบอกว่าเธอเป็นแค่หมารับใช้ แต่ก็ยังเป็นห่วงเธอ
ก๊อกๆๆ！！
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้อีธานผละออกจากที่รักทันทีแล้ววางเธอลง
"เข้ามา！" เขาตะคอกสั่งพลางลุกขึ้นยืนกอดอกมองดูหมอที่กำลังเดินเข้ามา เขาจ้องมองการตรวจอาการของหมออย่างจริงจัง
"รีบๆตรวจให้เสร็จ...แล้วบอกกูมาว่าต้องทำยังไง" เมื่อหมอตรวจอาการของที่รัก หมอก็บอกว่าเธอเป็นไข้ ร่างกายอ่อนแอ อีธานถึงกับถลึงตาใส่หมอ
"แค่นี้เองหรือ แล้วทำไมมึงถึงตรวจช้านักวะ?" แล้วคว้าปืนออกมาจากเอวเล็งไปที่หมอ
"ถ้ามึงโกหกกู...มึงโดนกูเป่าหัวแน่ไอ้หมอ" แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อที่รักส่งเสียงครางเบาๆออกมา เขารีบเก็บปืนแล้วหันมาสั่งหมอ
"รีบรักษามันเดี๋ยวนี้ แล้วรีบๆจ่ายยามา" หมอจ่ายยาให้กับอีธานด้วยมือสั่นเทา ขณะที่อีธานยืนกอดอกมองด้วยสายตาที่ดุดัน แต่จู่ๆหมอก็ต้องตกใจทำหน้าตาตื่น เพราะเห็นเลือดที่เปรอะเปื้อนบนที่นอน อีธานรีบผลักหมอออกแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างที่รักไว้
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เลือดอะไร”
"ออกไป！(เขาตะคอกเสียงดังใส่)..มึงไม่จำเป็นต้องรู้มากไปกว่านี้" ก่อนที่อีธานจะชักปืนขึ้นมาจ่อตรงที่หัวหมอ
"ถ้ามึงกล้าพูดเรื่องนี้กับใคร...(เสียงพูดอันเยือกเย็นแผ่ซ่านไปถึงหมอ)..กูเอามึงตายรวมถึงครอบครัวมึงด้วย.." หลังจากที่บอกหมอเสร็จเขาก็นั่งลงข้างๆที่รัก แล้วหันมาดูบริเวณที่มีเลือดซึมออกมา
"เชี่ยยย..ไอ้หมอมึงรีบมารักษา..แต่ถ้ามึงทำอะไรเกินเลยมากกว่านั้น..มึงรู้นะว่าต้องเจออะไร" อีธานลากคอเสื้อหมอให้กลับมารักษาที่รัก
“ เดี๋ยวผมจะรักษาให้” อีธานยืนกอดอกมองหมอทำการรักษา สายตาของเขาจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของหมออย่างจับผิด
- ผู้เขียน
