เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกรอบ ทำให้อีธานหงุดหงิดหยิบปืนขึ้นมาแล้วเดินไปเปิดประตูก่อนจะเล็งปลายกระบอกปืนออกไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่วิล
“ คุณ！” ใช่แล้วแม่คนที่ทิ้งอีธานไปตั้งแต่เด็กๆ เขายังจำน้ำตาในวัยเด็กได้ว่าร้องไห้มากแค่ไหนตอนแม้ทิ้งไป เธอไม่แม้แต่จะมองกลับมาที่อีธานเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ อีธาน แม่กลับมาแล้วนะ กลับมาหาลูกแล้ว ” เธอน้ำตาคลอเบ้าเอ่อล้นออกมาจากดวงตาแดงก่ำ
“ กลับมาทำไมเอาป่านนี้ วันที่ผมร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด แม่ไม่แม้แต่จะมองกลับมาที่ผมเลยสักวินาทีเดียว จนตอนนี้ผมจะ 40 แล้วนะ มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อช่วงเวลาที่ผมต้องการกลับไม่มี..คุณ ” อีธานยืนนิ่ง แล้วหันไปมองวิลลูกน้องคุณสนิท แล้วต้องขมวดคิ้วเข้ม
“ ไอ้วิล！.. ”
“ ครับนาย.. (─.─||）.." วิลทำหน้าสลดลงทันทีเมื่อรู้ชะตากรรมตอนที่เจ้านายมองหน้า
“ มึงรู้ใช่ไหมกูจะจัดการกับมึงยังไง ท
