หลังจากบ้านคนบ้านธานาวาริช กลับรวิชก็นั่งมองส่วนพรกมลวิ่งเล่นกับน้องธีรตรงสวนด้านนอก คุณย่านั่งคุยเล่นกับริสา คุณปู่ออกไปทำสวน
สักพักคุณย่าก็ลุกขึ้นมานั่งข้างรวิช
“เมื่อไรจะจัดการให้เรียบร้อยรวิช” คุณอย่าเอ่ยถามลูกชายด้วยเสียงอันอ่อนโยน
“ผมไม่มั่นใจครับแม่ ผมกลัว”
“เฮ้อ!! ตั้งแต่เด็กจนโตเราเป็นคนที่ทำอะไรแล้วต้องมั่นใจ อย่างอื่นมันใช้ข้อมูลใช้ประสบการณ์ได้
แต่ความรักมันใช้อย่างเดียวนะรวิชใช้หัวใจลูก แค่ถามหัวใจ
ไม่ใช่พอไม่มั่นใจจะเกิดความกลัว ความรักต้องใช้ใจแลกใจนะคิดถึงริสา คิดถึงตาธีร”
“แม่ …แม่ไปสู่ขอพรให้ผมได้ไหม”
“แม่รอแค่ลูกขอหนูพรแต่งงานเท่านั้น แม่เตรียมสินสอดไว้แล้ว”
รวิชจึงโอบกอดผู้เป็นแม่ซบรับความอบอุ่นที่คุ้นเคยแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“ครับแม่ ผมขอเวลาอีก 1-2 วัน เตรียมบทพูดก่อนนะครับ”
ตกเย็นหลังทานอาหารเสร็จ รวิชก็ไปส่ง 2 สาวที่คอนโด
วันนี้ริสาขอนอนกับคุณแม่เพราะมีแผ
