“พี่นกพาไปเดินเล่น น่าแปลกวันนี้เดินนานกว่าปกติ”
รวิชจะพาลูกชายมาทำงานด้วยเสมอ วันนี้ตอนประชุมได้ให้พี่เลี้ยงพาไปเดินเล่น ช่วงแรกที่มาตาหนูจะเดินหาแม่มารียาเสมอ ตอนแรกเขาก็คิดว่าไม่ควรพามาแต่เป็นตาหนูเองที่ขอมาด้วย ตอนนี้ก็ไม่ได้งอแงหาแม่แล้ว แต่ก็ยังไม่สดใสร่าเริงเหมือนเดิม
“คงดีขึ้นแล้วล่ะแก นี้ก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว มันจะค่อยๆ ดีขึ้น”
รัฐกรตบไหล่เพื่อนให้กำลังใจก่อนที่จะขอตัวออกไปข้างนอก
หน้าห้องเรียนการแสดงของบริษัทฟิวลิ่ง
ริสากับคุณแม่กำลังจะเดินทางจะออกไปทานอาหารเที่ยง สองสาวจูงมือกันเดินทอดน่องรอพี่เอ๋บริเวณหน้าประตูตึกกำลังจะเดินสวนทางกับหนูน้อยกับพี่สาวคนหนึ่ง
เด็กคนนั้นก็หยุดเดินจ้องมองไปที่พรกมล ริสารู้สึกถึงสายตาที่มองมาจึงหันไปสบตาหนูน้อย สังเกตเห็นแววตาของหนูน้อยสายตาแบบนี้เธอคุ้นเคยดี เป็นสายตาของเด็กๆ ที่อยู่ในสถานสงเคราะห์ น่าแปลกใจที่เด็กคนนี้มีรูปลักษณ์ดีเกินกว่าที่
