“เออ...อย่างน้อยก็สองหรือสามคนแหละ เฮ่อ ไม่แน่..อาจจะเกือบ ๆหมดทั้งบริษัทก็ได้”
“เฮ๊ย!” อรนารีอุทานรอบสามสี่ห้าภายในเวลาแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น เธอถึงกับถอดแว่นสายตาอันเบอเริ่มออก แล้วจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “แกทำได้ไง????”
“ทำได้ไงไม่รู้ แต่ทำไปแล้ว”
“โห...ฉันนี่...อ่อยผู้ชายทั้งบริษัท แต่ไม่มีใครมองฉันสักคน แต่แกกลับกินเรียบทั้งบริษัทเลยเหรอ”
“แกอย่าพูดเหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่ดีได้ปะ?”
“อืม...มันก็ไม่ดีหรอกนะ แต่จะให้ฉันมาด่าแกในสิ่งที่มันผ่านมาแล้วเพื่ออะไรล่ะ แล้วที่แกมาเล่าฉันเนี่ย แกต้องการจะบอกอะไรฉัน”
มณีรินถอนใจพรึด “ฉันแค่สารภาพบาปกับแกน่ะ แบบว่ามันยังมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่ค้างคาใจ เกี่ยวกับผู้ชายพวกนั้น”
“นี่อย่าบอกนะ ว่าแกยังไปยุ่งกับผู้ชายพวกนั้น”
“อืม!”
“อ้าว...ยัยริน ทำไมล่ะ” อรนารีอึ้งและทึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าระอาใจ “โอเค ฉันว่าตอนนี้ ฉันด่าแกได้แล้วล่ะ”
