ติ๊ง!
ภายในเพนท์เฮาส์เงียบสนิท ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ บนโต๊ะอาหารยังมีข้าวและยาวางอยู่ครบ เห็นอย่างนั้นร่างสูงสาวเท้าเดินขึ้นไปยังห้องนอน
แกร๊ก!
"ไอครับ..ไอวี่"
"....." ไม่เสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด เดย์ไนท์ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงกว้างข้างคนตัวเล็ก ใช้หลังมือวางทาบบนหน้าผากเนียน
"ชิบ! ตัวร้อนขนาดนี้เลยหรอวะ" เสียงทุ้มต่ำสบถออกมาด้วยความเป็นห่วง มือหนาเลื่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้อง
ติ๊ด ติ๊ด!
[ฮัลโหล..ครับนาย] ไม้กรอกเสียงมาตามสาย
"มึงตามหมอมาที่เพนท์เฮาส์เร็วที่สุด แล้วก็ซื้อข้าวต้มมาด้วย"
[นายเป็นอะไรครับ?]
"ไม่ใช่กู.. เมียกูไม่สบาย"
[เมีย? คนไหนครับนาย]
“ไอ้สัสไม้!!กูมีเมียคนเดียว"
[อ้อ..ครับๆ เมื่อคืนหนักหรอครับ]
"ถ้ามึงยังกวนตีนไม่เลิก เงินเดือนเดือนนี้ของมึงเหลือครึ่งเดียว"
"ขอโทษครับนาย ผมจะรีบตามหมอให้เดี๋ยวนี้ครับ"
ไอ้นี่มันน่าหักเงินเดือนซะให้เข็ด ผมวางสายจากไอ้
