หลังจากวันที่อาทิตย์จับแพรไหมกินทั้งวันทั้งคืน ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว มันก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่ เขายังคงจับคนตัวเล็กกินทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะรู้แล้วว่าระหว่างเมียรักและเพื่อนสนิทมันแค่เรื่องหลอก
ภายในห้องทำงานของประธานหนุ่ม อาทิตย์กำลังนั่งตรวจเอกสารที่เลขาส่งเข้ามา ร่างสูงสง่าของใครบางคนก็เดินเข้ามา พร้อมกับคนติดตามที่คุ้นหน้า
“ขยันจังเลยนะ จะรีบกลับไปหาเมียที่ห้องล่ะสิ”
“สวัสดีครับอาเพลิง” อาทิตย์ยกมือไหว้อาแท้ๆ ของเขา ซึ่งมีอายุห่างกันถึงสิบแปดปี แต่อีกฝ่ายก็ยังดูหนุ่มมากแม้อายุจะปาเข้าไปถึงสามสิบเก้าปีแล้ว
“ผมไม่ต้องรีบหรอกครับ เพราะเมียนอนอยู่ในห้อง”
อาทิตย์พูดพร้อมกับยักคิ้วใส่ผู้เป็นอา
“กะจะไม่ให้ห่างเลยว่างั้น อาชักจะหมั่นไส้แล้วสิ”
“หึ! หมั่นไส้อะไรกันเด็กอาออกจะล้นสต็อก เมื่อไหร่จะหาเป็นตัวเป็นตนสักทีล่ะครับ”
“จะหาเหาใส่หัวทำไม อยากก็แค่ซื้อกิน คนอย่างฉันไม่ยึดติดกับผู้หญิง
