“ปล่อยเขาไปเถอะค่ะพ่อ คนเลวๆ แบบนั้นไม่ควรที่เราจะไปเอ่ยถึงเขาอีก” มิ่งกมลเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด ส่วนผู้เป็นบิดาได้แต่มองหน้าบุตรสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทุกข์เกี่ยวกับเรื่องโรงงานของท่าน ยังไม่ทุกข์เท่ากับเรื่องที่เกิดขึ้นกับบุตรสาวอย่างที่เป็นในตอนนี้เลย
“พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษจริงๆ” คุณกรุณเอ่ยออกมาเสียงเศร้า มิ่งกมลมองผู้เป็นบิดาด้วยความเจ็บปวด คนที่ควรจะมาขอโทษเธอต้องเป็นเขาไม่ใช่บิดาของเธอ ชาตินี้ขออย่าให้คนเลวอย่างเขาต้องมาเจอเธออีกเลย ขอให้เวรกรรมระหว่างเขาและเธอต้องจบลงในชาตินี้
“พ่อไม่ได้ผิดอะไรเลย พ่อไม่ต้องขอโทษค่ะ เรื่องนี้ให้มันจบไปแบบนี้ ไม่ต้องตามเอาเรื่องใครหรอกนะคะ เรามาแก้ปัญหาเรื่องโรงพิมพ์ของพ่อดีกว่าค่ะ นี่เงินที่ผู้ชายคนนั้นให้ค่าหย่ามาค่ะ ห้าล้านมันน่าจะพอให้พ่อกอบกู้กิจการโรงพิมพ์ของพ่อได้ไม่มากก็น้อยนะคะ” มิ่งกมลเอ่ยออกมาพร้อมทั่งส่งเช็คให้กับบิดาข
