เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากบันไดวนด้านบนอย่าง ช้า ๆ อย่างจงใจ ราวกับเจ้าของฝีเท้าไม่ได้รีบร้อนแม้แต่น้อย คล้ายกำลังเดินอยู่ในบ้านไม่ได้ไปที่ใดมา
เพ่ยถิงถิงปรากฏตัวในชุดสีพีซที่หนานหนานตัดให้ก่อนหน้านี้ เป็นชุดที่เธอเคลื่อนไหวสบายขึ้นจากชุดในพิธีหมั้น และทำให้เธอสง่างามท่ามกลางแขกนับร้อย ๆ คนที่ปักหลักอย่างเหนียวแน่นไม่ยอมกลับ
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวาน ๆ ที่ทำให้ทุกคนในงานหันขวับไปทางเดียวกัน
“มีคนเรียกฉันเหรอคะ?”
เสียงนั้นดังพอจะฝ่าเสียงเอะอะโวยวายเบื้องล่างได้ และทำลายความสงสัยของแขกทั้งงาน ให้รับรู้อย่างกระจ่างชัด
หญิงสาวในชุดลำลองเดินลงมาทีละขั้น ใบหน้าขาวนวลไร้เมคอัพจัดจ้าน แต่กลับสว่างวาบจนคนมองไม่วางตา การแต่งหน้าของเธอขับเน้นด้วยดวงตาคมที่ทอดมองลงมาอย่างไม่สะทกสะท้านราวกับว่าเธอไม่ได้หลบซ่อน
แต่ตั้งใจจะให้ “การกลับมา” ของเธอเป็นการตบหน้าใครบางคนกลางงานที่เสียงดังที่สุด
เสียงพ
