เพ่ยถิงถิงไม่รู้ว่าเขามายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทันได้ยินตอนไหนบ้าง
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“มาทันทุกประโยคตั้งแต่บอกรัก...จนกระทั่งคิดจะหย่านั่นแหละครับ” ประโยคหลังบอกได้เลยว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก
เธอหันไปมองแม่หลี่แต่แม่หลี่ลุกขึ้นพลางยิ้มให้เธอคล้ายกับจะบอกว่าเรื่องนี้คุยกันเองจะเหมาะกว่า
“ถ้าฉันเจอแบบคุณแม่ก็ไม่ทนเหมือนกันค่ะ”
หากต้องเจ็บปวดเพราะการแต่งงานขนาดนั้นจะต้องทนทำไม เรื่องราวของหนานหนานกับพี่ถงยังไม่ต้องแบกรับอะไรขนาดนั้นเลย น่าอิจฉาจะตายไป
หลี่เหวินอวี้นั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับภรรยาแล้วยกเธอขึ้นนั่งตักหยิบถุงเท้าคู่เล็กที่เธอทำเอาไว้ขึ้นมา
“ผมจะไม่ทำให้คุณต้องทนอะไรทั้งนั้น คุณไม่อยากไปนอนในบ้านที่ค่ายทหารผมรู้หมดแล้วว่าพวกภรรยาทหารเหล่านั้นนินทาคุณว่าอะไรบ้าง ผมจัดการหมดแล้ว”
คำว่าจัดการหมดแล้วทำให้เธอหันมองเขา นี่ไม่ใช่ว่า...
“คุณยังต้องเป็นทหารไม่ใช่หรือไง เร
