หน้าห้องก็เร่ง แต่คนในห้องดูจะสบายใจ ทั้งทับจนกระดิกตัวไม่ได้ กระทั่งเธอตัดสินใจเขย่าเขา
“คุณ...ตื่น...แล้วมานอนในห้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอผลักตัวเขาแรง ๆ ยิ่งเห็นว่าแสงจากนอกหน้าต่างที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างกระจกที่ม่านถูกผลักให้เปิดครึ่งหนึ่ง ยิ่งรู้ว่าตอนนี้สายแล้ว
ให้ตายสิ...ไม่น่าคิดมากจนนอนไม่หลับเลย
“อื้อ...นอนอีกหน่อยสิ” เสียงอู้อี้พร้อมกับวงแขนที่พาดลำตัวของเธอไม่ให้ขยับทำให้อีกคนอึดอัด
อีกหน่อยอะไรกันเล่า เขาหูหนวกหรือไงว่าคนด้านนอกเรียกจนแทบจะพังประตูเข้ามาอยู่แล้ว หากใครรู้ว่าเขามานอนกับเธอ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“แต่คนรับใช้กำลังเรียกฉันอยู่นะคะ”
“ก็เรียกไปสิ”
“แล้วจะไม่ออกไปหรือไง แล้ววันนี้คุณไม่ได้ทำงานเหรอ” เธอจะลุกก็ถูกผลักให้นอน เธอขาดงานตั้งแต่วันที่สองของการทำงานไม่รู้คุณอ็องรีจะว่าอย่างไร อย่างน้อยเธอต้องโทรไปบอกเขาสักคำ จะปล่อยให้ตัวเองหายไปเฉย ๆ ไม่ได้
