“ฉันจำได้สิ” เธอปากดีไปแบบนั้นเอง ยังไม่รู้เลยว่าจะหาเงินมาคืนเขาได้จากไหน แถมไม่ใช่แค่สัญญาปากเปล่านะ แต่มีหนังสือสัญญาลงชื่อเป็นลายลักษณ์อักษร หากเธอแต่งงานกับเขาก็ถือว่ายกหนี้ให้ แต่ถ้าเลิกกัน เธอต้องใช้หนี้ให้หมด
นั่นสิ หากเลิกกันตอนนี้แล้วเธอจะหาเงินที่ไหนมาคืนเขาล่ะ สัญญาบอกว่าห้ามเลิกกันในระยะเวลาห้าปี
เธอก็ปากดีเหลือเกินไปท้าเลิกกับเขาไม่หยุด
“ก็ดี พรุ่งนี้ไปหย่ากัน พร้อมเงินสดที่พ่อแม่เธอหยิบยืมพ่อแม่ของฉันไปด้วย เราจะได้จบกันสักที”
“ฉันขอเวลาก่อน”
“เหอะ!” เขาทำเสียงในลำคอทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
“นี่คิดจะเบี้ยวหนี้อย่างนั้นเหรอ” เขาเอ่ยถามอย่างเอาเรื่อง
“ฉันเปล่า แค่ขอเวลาหน่อยไม่ได้หรือไง เงินตั้งล้านนึงเลยนะ ฉันจะไปหาที่ไหนเร็วขนาดนั้น”
“แล้วปากดีบอกว่าจะหย่ากับฉัน เธอนี่มันเจ้าเล่ห์เหลือเกินนะ” เขาดึงแขนเธอมาบีบจนเจ็บ
“นี่เจ็บนะ” เธอตีมือเขา หัสดินจึงคลายมือออก สำนึก
