บทนำ
2244 คำ
บทนำ
"แกๆ วันนี้ฉันได้ข่าวว่าเด็กช่างใกล้มอเราจะยกพวกตีกันกับอีกวิทยาลัย อย่าผ่านไปทางฝั่งโน้นเชียวนะ เดี๋ยวจะโดนลูกหลง พวกป่าเถื่อนแบบนั้นฉันล่ะเกลียดที่สุด..."
เสียงของนักศึกษาที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้หน้าคณะเธอดังขึ้น ส่วนเธอ 'อีฟลิน' ไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาคุยกันมากนัก ได้แต่มองผ่านเลยไปอย่างไม่สนใจเท่านั้น
แต่แล้ว
"ว้ายตายแล้ว พวกเราดูสิใครยืนอยู่ตรงนี้" อีฟลินคิดว่าตัวเองจะเดินให้ผ่านๆ ไปโดยที่ไม่สนใจอีกฝ่ายแล้วแท้ๆ แต่กลับโดนแซวเสียได้...
"เพื่อนรักแกหรือเปล่าไพลลิน"
"พวกแกอย่าไปว่าอีฟลินเลย สงสารเขา" เจ้าของเสียงนุ่มนิ่มเอ่ยปรามเพื่อนตัวเองที่ออกปากเอ่ยถึงเธออยู่ตอนนี้
ยัยนี่คือ 'ไพลลิน' อดีตเพื่อนสนิทของเธอเมื่อตอนปี 2 ตัวเล็ก บอบบาง และเจ้าน้ำตา...
"ยัยไพลลิน แกนี่เป็นคนดีตลอด มันคิดจะแย่งผู้ชายของแกเชียวนะ แบบนี้น่าตบให้หายแค้น" ใบหม่อนหนึ่งในสหายของอีกฝ่ายหันไปบอกไพลลินด้วยใบหน้าโกรธเคืองแทนเพื่อนสาวตัวดี
"พอเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากรื้อฟื้น...แล้วอีกอย่างอีฟลินไม่ผิด ฉันผิดเองที่ไว้ใจเพื่อนแบบนั้น" เจ้าตัวจับมือเพื่อนพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเสแสร้งแกล้งทำเป็นสะกดกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นจากดวงตา ทำอีฟลินแทบจะวีนแตกเพราะโดนกล่าวหาในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ
"ไหนลองพูดอีกทีสิ" เธอเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอีกเล็กน้อย พยายามสะกดอารมณ์ตัวเองให้เย็นลงเพราะไม่อยากหาเรื่องใครในมหา’ลัยแบบนี้
"ยัยอีฟลิน ถอยออกไปจากไพลลินของพวกเราเดี๋ยวนี้!"
ไพลลินของพวกเรา? ถุ้ยยย!!
"นี่พวกเธอ ฉันจะบอกอะไรให้นะ" อีฟลินกอดอกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองไปยังไพลลินที่เงยหน้ามองเธอน้ำตาคลอเบ้า
"อะไร แกจะทำอะไร อยู่ให้ห่างจากไพลลินที่แสนดีเลยนะนังผู้หญิงร่านแย่งแฟนชาวบ้าน!" อีฟลินได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับกลอกตาไปมา ก่อนจะเอ่ยออกไป
"น้ำหน้าอย่าง 'ไอ้นาวิส' ไม่อยู่ในสารบบของฉันหรอก ส่วนยัยไพลลินที่แสนดีของพวกเธอก็ไม่ได้ดีอย่างที่พวกเธอคิดหรอกนะ"
เมื่อกลุ่มเพื่อนสาวของไพลลินได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็ได้แต่อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าอีฟลินจะกล้าด่า ไพลลินเพื่อนรักของพวกเธอ
"กรี๊ดด! แกกล้ามากนะ มากล่าวหาคนที่แสนบอบบางที่ยังปกป้องตัวเองไม่ได้แบบไพลลินว่าไม่ดีเหรอ หัดดูตัวเองเสียบ้างนะอีฟลิน!"
"เหอะ! งั้นก็โง่ให้ยัยนั่นหลอกต่อไปเถอะ" เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงได้หลงเชื่อคำพูดของไพลลินไปหมด แทนที่จะถามความจริงจากปากเธอ แต่ช่างเถอะถึงจะบอกไปพวกนั้นก็คงไม่เชื่อหรอก เพราะเธอแม่งไม่ได้เรียบร้อย ไม่ได้แสนดีอย่างคนหลอกลวงเหมือนใครแถวนี้...
"พวกเราพอเถอะ อย่าไปว่าอีฟลินเลย ยัยนั่นยิ่งไม่มีใครคบ เอ่อ...ฉันหมายถึงไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยน่ะ เราสงสารอีฟลินมากๆ" ไพลลินเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะหันมากุมมือเพื่อนสาวของตัวเองไว้
สร้างภาพเป็นคนดีอีกแล้ว...
"ไม่ต้องสงสารฉันหรอก เอาเวลาไปตามผู้ชายที่สะบัดรักเธอแล้วมาตามหลังฉันต้อยๆ เถอะนะ ฉันรำคาญมันมาก ช่วยเอามันไปไกลๆ ด้วย" อีฟลินโคตรรำคาญเลยให้ตาย ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำว่าคนที่ไพลลินชอบจะหันมาชอบเธอแทนแบบนี้
เธอเบื่อจะเจออะไรแบบนี้แล้ว เอามันออกไปจากชีวิตเธอได้จะขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยด้วยซ้ำ
"แก... อุ้ย อีฟลินทำไมต้องด่าเราแรงๆ ด้วยล่ะ เราแค่เห็นใจแกที่ไม่มีเพื่อนเองนะ ฮึก" บีบน้ำตาอีกแล้วให้ตาย น่ารำคาญลูกตาจริงๆ
"ไพลลินอย่าร้อง" เพื่อนสาวรีบพากันเข้ามาปลอบกันยกใหญ่ มันทำให้เธอกลายเป็นนางมารร้ายในสายตาคนอื่นอีกแล้ว
"ไพลลินอย่าไปให้ค่ากับคนแถวนี้เลย ก็สมแล้วที่คนแบบนั้นจะไม่มีใครคบ" ข้าวหอมเบะปากใส่เธอ พร้อมกับเชิดหน้าใส่เบาๆ
"หึ! เชิญบีบน้ำตาสร้างภาพต่อไปเถอะ ทำอะไรไว้ก็รู้อยู่แก่ใจนะไพลลิน อย่าให้ฉันต้องพูด" มีหลายเรื่องที่ยัยนี่โยนความผิดให้เธอ อย่าให้ต้องแฉ
"ยัยอีฟลิน แกมันนางมารร้าย" ตาหวานเป็นคนเอ่ยต่อว่าปิดท้าย ในสายตาคนพวกนี้เธอไม่เคยดีอยู่แล้ว จะอธิบายให้เปลืองน้ำลายทำไม ต่างคนต่างอยู่ไปก็แล้วกัน!
"ก็แล้วแต่จะคิด ฉันขอตัว" ไม่อยากเสวนากับคนแบบนี้ให้ปวดหัว
คนตัวเล็กเดินถือหนังสือหวังจะรอขึ้นรถเมล์กลับบ้านซึ่งนานครั้งจะเลือกใช้ที เพราะโดยปกติแล้วเธอเดินทางด้วยรถส่วนตัวแต่สองสามวันมานี้มันสตาร์ตไม่ติด เธอจึงต้องอาศัยใช้รถประจำทางชั่วคราวไปก่อน
เอี๊ยดดด~
รอไม่นานนักรถประจำสายที่ผ่านซอยบ้านเธอก็จอดเทียบฟุตพาทหน้าป้ายประจำทาง อีฟลินกระชับหนังสือที่อยู่ในมือก่อนจะแทรกผู้คนที่ยืนเบียดเสียดกันอยู่จนแน่นไปหมดบนรถเมล์เข้าไปด้านใน
"ขอโทษค่ะ" ร่างเล็กเอ่ยขอโทษเมื่อชนเข้ากับเด็กช่างคนหนึ่งที่ใส่เสื้อช็อปสีดำยืนโหนราวรถอยู่ใกล้เธอ อีฟลินเงยหน้าไปมองก็พบว่าเขายืนสูบบุหรี่ปล่อยควันคลุ้งไปทั่วรถ
'ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เลย ให้ตายสิ'
เธอมองหาที่นั่งภายในรถประจำทาง แต่ก็ไม่มีที่ใดว่างเพราะมันเต็มไปด้วยเด็กช่างจากวิทยาลัยอีกฝั่งหนึ่งที่มองมายังเธออย่างยิ้มๆ บางคนผิวปากแซวกันลั่นรถ ทำเธอรู้สึกขนลุกไปหมด
แต่เอ๊ะ? รู้สึกแปลกๆ พวกเขาขึ้นรถไปไหนกันเยอะแยะแบบนี้... แต่แล้วคำพูดที่ได้ยินผ่านๆ จากกลุ่มของใบหม่อนก็ดังเข้ามาในหัว
'แกๆ วันนี้ฉันได้ข่าวว่าเด็กช่างใกล้มอเราจะยกพวกตีกันกับอีกวิทยาลัย อย่าผ่านไปทางฝั่งโน้นเชียวนะ เดี๋ยวจะโดนลูกหลง พวกป่าเถื่อนแบบนั้นฉันล่ะเกลียดที่สุด'
กึก!
วะ เวรแล้ววว ToT เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบกดกริ่งให้คนขับจอดรถทันที เธอจะลง!!!! แงๆๆ
"เฮ้ย!! พวกเราเตรียมตัวจะถึงแล้วว่ะ วันนี้จะล่อพวกแม่งให้นอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรง’บาลสักสี่ห้าคน" เสียงตะโกนจากด้านหลังรถเมล์ดังขึ้น ทำให้พรรคพวกร่วมสถาบันส่งเสียงตอบรับกันดังลั่นรถไปหมด
"ฮะ? " อีฟลินได้แต่งงเป็นไก่แตก เพราะเด็กช่างภายในรถเริ่มยืนขึ้นกันมั่วไปหมด
"คนขับจอด!!"
เอี๊ยดดดด!!
"เฮ้ย!!" แรงเบรกรถทำให้เธอเซอย่างแรงจนเกือบจะหน้าทิ่มไปกับพื้นรถยังดีที่เกาะเสากลางรถไว้ได้ ก่อนที่ความชุลมุนวุ่นวายจะก่อตัวขึ้นเพราะรถเมล์มาจอดลงที่หน้าวิทยาลัยช่างอีกวิทยาลัยหนึ่ง เสียงชกต่อยดังขึ้นระงมจนเธอขวัญผวาขาสั่นไปหมด ส่วนคนขับกับกระเป๋ารถเมล์ก็วิ่งหนีกระเจิงออกไปเหลือแต่เธอคนเดียวที่ยังยืนอยู่อย่างนั้นเพราะก้าวขาไม่ออก ToT
แต่นั่นก็ไม่ซวยเท่าในตอนนี้เพราะมีเด็กช่างช็อปแดงใส่หน้ากากครึ่งใบหน้าขึ้นมาบนรถพร้อมกับไม้หน้าสามในมือ
วินาทีที่เห็นทำเธอนิ่งอึ้งแทบไม่กล้าขยับตัวไปไหนเพราะกลัวจะถูกลูกหลง แต่เขาคนนั้นกลับทำแค่เพียงใช้นิ้วแตะปากตัวเองบอกให้เธอเงียบๆ อีฟลินได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ตอบไปเท่านั้น
"เฮ้ย! พวกเราไอ้เสือใหญ่มันไปไหนแล้ววะ" เสียงเด็กช่างช็อปดำที่อยู่ด้านล่างตะโกนถามเพื่อน
"มันวิ่งไปอีกทางหรือเปล่า พวกแม่งใส่หน้ากากไม่รู้เลยใครเป็นใคร!"
"เฮ้ย!! นั่นมันหรือเปล่า พวกเราตามไป!!" เสียงวิ่งของเด็กช่างช็อปดำดังไกลออกไป ทำอีฟลินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่ไม่ทันได้หายตกใจ หนุ่มช็อปแดงใส่หน้ากากกลับเดินมาทางเธอพร้อมกับไม้ในมือ
"นี่นาย! ถอยออกไปนะ ฉันไม่รู้เรื่อง! ฉันแค่มาคันเดียวกับพวกเขา ไม่ได้อยู่วิทยาลัยช่างสักหน่อย อย่าทำอะไรฉันนะ :("
เพราะท่าทางเขาเหมือนคนกำลังจะคุกคามเธอ อีฟลินจึงเดินถอยหลังหนีหวังให้อีกฝ่ายไม่เข้าใกล้เธอไปมากกว่านี้
"กลัวเหรอ"
"ฮะ?" อีฟลินกะพริบตาปริบๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดกับเธอ
"กลัวฉันหรือไง" เขาเอ่ยอีกครั้งริมฝีปากหนากระตุกยิ้มนิดๆ ส่งมาให้เธอ
"ก็กลัวสิ นายจะทำร้ายฉันไม่ใช่เหรอ" มือเขากำไม้หน้าสามแน่นขนาดนั้นจะตีหัวเธอหรือเปล่าเนี่ย!! ToT
"ฉันไม่ทำร้ายผู้หญิงด้วยวิธีนี้หรอกนะ" เขาพูดเสียงแผ่วพลันอมยิ้ม ร่างสูงราว 185 เซนเดินเข้ามาใกล้เธออีกนิดทำคนตัวเล็กจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก
"นี่อย่าเข้ามาใกล้สิ ฉันตีด้วยสันหนังสือนะ" คนตัวเล็กบอกเขาพร้อมกับยกหนังสือขึ้นมาหวังจะป้องกันตัว ถึงจะมีแค่หนังสือเธอก็สู้นะเฟ้ย!
"หึๆ กลัวแล้วคร้าบ"
เคร้ง!
เขาปล่อยไม้ลงกับพื้นรถอย่างไม่ใส่ใจทำให้มันกระทบกับพื้นรถดังสนั่นไปทั่ว
"ถอยออกไปด้วย ในมือนายยังมีโซ่"
"เธอจะบ้าเหรอ นี่มันสร้อยข้อมือ" เขายกข้อมือขึ้นให้เธอดู ก็พบว่ามันคือสร้อยข้อมือจริงๆ ตามที่เขาบอก
ก็หน้าแตกไปดิ
"เอ้าเหรอ ก็นึกว่าโซ่" มันออกจะใหญ่ขนาดนั้น ใครจะไปรู้ล่ะ :(
"เฮ้ย!! พวกเราหาพวกมันให้เจอ" เสียงของเด็กช่างช็อปดำดังขึ้นมาแว่วๆ อีกครั้งทำให้อีฟลินหันไปมองเพราะเสียงดังมาจากอีกฝั่งหนึ่ง
พรึบ!
"อ๊ะ! นี่นาย!" เมื่อหันหน้ากลับมาก็พบว่าคนแปลกหน้าคนนี้เข้ามาประชิดตัวเธอพร้อมกับกอดเอวเล็กภายใต้ชุดนักศึกษาไว้หลวมๆ
"เธอ..." เขาเรียกเธอพร้อมกับก้มต่ำลงมาเล็กน้อย ใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากากครึ่งหน้ามันช่างรู้สึกนึกคุ้น แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร
"หือ?" อีฟลินขมวดคิ้วมุ่นเพราะไม่รู้ว่าเขาเรียกเธอทำไม ทำได้เพียงขยับตัวให้ออกจากการเกาะกุมของเขา แต่ชายหนุ่มกลับรัดเอวเธอไว้แน่น
"สวยจังครับ"
"ฮะ!?" คนตัวเล็กตาค้างเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมาเอ่ยชมเธอกันโต้งๆ แบบนี้
"ฉันบอกว่าสวยจัง"
"เฮ้ย! มีคนอยู่บนรถเมล์ใส่เสื้อช็อปแดงว่ะ" เสียงที่ดังอยู่ไกลๆ เริ่มขยับเข้าใกล้เรื่อยๆ เมื่อคนตรงหน้าเธอได้ยินแบบนั้นก็จิปากอย่างขัดใจ มองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าเด็กช่างช็อปดำกำลังวิ่งมาทางนี้
"แล้วเจอกันนะคนสวย" เขาอมยิ้มบอกคนตัวเล็กก่อนจะก้มใบหน้าลงมาประกบปากจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว ทำอีฟลินตาค้างทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
ร่างสูงวาดลีลาการจูบที่แสนดูดดื่มทำคนตัวเล็กแทบยืนไม่อยู่ สติหลุดลอยออกไปไกล
จุ๊บ~
เราใกล้ชิดกันจนเธอได้ยินแม้แต่เสียงถอนจูบจากเขา หูเธออื้อไปหมด... ตัวแข็งทื่อเพราะจูบหวานๆ ที่เขามอบให้
"ไปก่อนนะ" เขายื่นหน้ามากระซิบข้างใบหูเธออีกครั้ง ก่อนจะเนียนหอมแก้มเธอไปอีกฟอดใหญ่เมื่อคนตัวเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติง
อีฟลินได้แต่มองตามเขาอย่างเลื่อนลอย ร่างสูงเดินไปหยิบไม้หน้าสามที่ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ก่อนลงจากรถเขาหันมายิ้มให้เธออีกครั้ง ร่างสูงล่อให้เด็กช่างต่างวิทยาลัยวิ่งตามเขาไปอีกทาง
"มันลงมาแล้วตามไป!!" อีฟลินได้แต่มองเด็กช่างช็อปดำวิ่งตามร่างสูงช็อปแดงไปตามฟุตพาท
พรึบ!
ร่างเล็กทรุดตัวไปนั่งกับพื้นรถทันทีที่ตั้งสติได้
"มะ เมื่อกี้มันอะไรวะเนี่ย!! ToT" เธอโดนขโมยจูบไปอย่างไม่ทันตั้งตัวเลยให้ตาย!! เขากล้าดีอย่างไรมาชมเธอให้ตายใจแล้วแอบฉวยโอกาสจูบเธออย่างนั้น
ไอ้บ้าเอ๊ย! อย่าให้เจอตัวนะจะตีหัวด้วยสันหนังสือแม่ง!! :(
- ผู้เขียน
