“ผมรู้นะว่าคุณจำได้...คิดว่าผมดูไม่ออกเลยเหรอ? หรือหน้าผมมันคงดูโง่ไป ไม่เป็นไรครับ คราวนี้ก็ถึงเวลาของผมบ้างแล้วนะ คัพเค้ก..”
พูดจบแค่นั้น สายฟ้าก็ปล่อยมือทั้งสองข้างของคัพเค้กให้เป็นอิสระ
พร้อมรั้งใบหน้าสวยเข้ามาประคองจูบอย่างรวดเร็ว
เขาบดจูบเธอตามอารมณ์โหยหาและคิดถึงที่มันกำลังร้องประท้วง
เล่นเอาคนที่ยังตั้งตัวไม่ทัน เบิกดวงตากว้างด้วยความตกใจ
“อึก...”
หัวใจของคักเค้กพลันกลับมาเต้นรุนแรง ตึบตึบ อีกครั้ง
ทว่าครั้งนี้ หัวใจมันเต้นแรงกว่าครั้งไหน ๆ
เพราะสายฟ้าบดจูบริมฝีปากของเธออย่างเอาเป็นเอาตาย
เขาจูบเธอเหมือนไม่เอาอะไรแล้วทั้งชีวิตนี้
จูบเหมือนจะไม่ได้จูบกันอีกยังไงยังงั้น
‘ให้ตายเหอะ เขากะจะทำให้เธอขาดใจตายไปตอนนี้เลยใช่ไหม...’
ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เสียงน้ำลายเริ่มดังคลอเบา ๆ เมื่อเข้าตวัดไปลิ้นเขามากลืนกินความหวานอย่างคนไม่รุู้จักพอ
คัพเค้กเลื่อนมือขึ้น
