‘วีค…’ เสียงหญิงวัยกลางคนเดินเข้าไปเอ่ยเรียกหลานชายตัวน้อยที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากับใคร ขณะที่ครูสาวก็เล่าเรื่องราวให้คนเป็นย่าได้รับรู้
‘ทำไมทำเพื่อนแบบนั้นล่ะลูก’
‘…’
‘วีคีน…’
‘คุณย่าครับ’
‘อื้ม ว่าไงลูก’
‘วีคมีแม่ใช่ไหม…’ คำถามจากเรียวปากเล็กทำเอาหญิงวัยกลางคนที่ได้ยินชะงัก
‘…วีคมีแม่จริง ๆ ใช่ไหมครับ’ ไม่ใช่เพียงแค่คนเป็นย่าที่รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดพวกนั้น โมนาที่ยังคงคอยยืนมองลูกชายอยู่ก็รู้สึกปวดหนึบที่หัวใจไม่ต่าง เด็กน้อยคนหนึ่งทำไมต้องมาพบเจอกับเรื่องราวน่าบีบหัวใจได้ขนาดนี้…
‘คุณย่าครับ’
‘มีสิลูก วีคมีแม่’
‘แล้วทำไม แม่ถึงไม่เคยมาหาวีคเลย’ เด็กชายถามเสียงสั่น ทำเอาร่างสวยที่ยืนแอบอยู่น้ำตาคลอ
‘เดี๋ยววันหนึ่ง วีคจะเข้าใจเอง…แต่ตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนเถอะนะ กลับไปรอพ่อเวคกัน’ พูดจบ ณัฐริกาก็โอบร่างเล็กของหลานชายพาเดินตรงไปยังรถตู้คันที่จอดอยู่ไม่ไกล แต่ก็ไ
