หนึ่งปีผ่านไป…
“อุแว้~” เสียงเด็กน้อยในอ้อมอกหนาร้องขึ้น ทำให้คนเป็นพ่อก้มลงอุ้มลูกสาวตัวน้อยพลางตบก้นเบา ๆ ตามประสา
“หิวเหรอครับ วีนา” ปากหนาถาม ขณะที่สองเท้าสวยของคนรักที่เพิ่งกินข้าวเสร็จเดินเข้ามา
“ลูกร้องเหรอ”
“อืม ไม่รู้ว่าเพราะหิวนมหรือเปล่า”
“น่าจะใช่แหละ เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจของโมนาทำเอาเวคินทร์หันมอง
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เมื่อกี้ฉันเผลอกินของเผ็ดเข้าไปนิดหน่อยน่ะสิ” คนเป็นแม่เอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวล ประธานบริษัทใหญ่ที่เห็นแบบนั้นจึงส่ายหน้าเอ่ยเชิงปลอบ
“ไม่เป็นอะไรหรอก ยังมีนมที่เธอสต็อกไว้อยู่ ให้ลูกกินอันนั้นก่อนก็ได้” เพราะร่างสวยยังไม่ค่อยเคยชินกับการต้องให้นมลูกเอง เนื่องจากตอนวีคีน เธอไม่ได้เป็นคนเลี้ยง ทำให้การเลี้ยงลูกสาวครั้งนี้ไม่ต่างจากครั้งแรกของเธอ
“อืม งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาสต็อกนมมาใส่ขวดให้นะ”
“…” เวคินทร์ก็ยกยิ้มตอบกลับ โดยที่ยังคงโยกลูกน้อยบนแขนแกร่งไม่หยุ
