สี่ปีต่อมา…
“วีนา หิวหรือยัง” เสียงของเด็กชายวัยสิบสองปีเอ่ยถามน้องสาววัยสี่ขวบที่นั่งอยู่
“อืม วีหิวแล้วค่ะ” ริมฝีปากน้อยตอบกลับคนเป็นพี่ชาย ทำให้วีคีนที่ได้ยินพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะพาน้องสาวเดินไปยังบริเวณห้องครัว ซึ่งก็มีสองพี่เลี้ยงคอยตามดูแลอยู่ห่าง ๆ ให้ความเป็นส่วนตัวแก่สองพี่น้อง
“วันนี้เอาอะไรดี”
“ไข่เจียว” วีนาตอบกลับเสียงแจ๋ว
“โอเค งั้นไข่เจียวทรงเครื่องนะ” เด็กชายเอ่ย พลางจะทำไข่เจียวทรงเครื่องให้กับน้องสาวอย่างที่คนเป็นแม่เคยสอนไว้ ทว่า…
“ไม่เอา วีจะเอาแค่ไข่เจียว”
“ทำไมล่ะ ใส่พวกผักลงไป มันจะอร่อยกว่านะ”
“ไม่ วีไม่กินผัก” เด็กน้อยเอ่ยพลางกอดอกมองหน้าพี่ชายแววตาเอาเรื่อง วีคีนที่เห็นแบบนั้นก็รีบพยักหน้าตอบกลับ
“โอเค พี่เข้าใจแล้ว” เด็กชายพูดอย่างไม่เคยขัดใจน้องสาวตัวน้อยเลยสักครั้ง วีคีนคอยดูแลวีนาเป็นอย่างดีมาโดยตลอด จนผ่านมาสี่ปีเศษได้แล้ว เด็กชายก็ยังคงดูแลคนเป็นน้อ
