ตอนที่ 9
ผมยังไม่อิ่ม
“เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้ พรุ่งนี้ผมอนุญาตให้เข้าสายได้”
ร่างหนาเบียดชิดใกล้และสวมกอดเธอจากด้านหลังในขณะที่เนื้อตัวเขาเปลือยเปล่า สายตาคมเข้มก้มมองซอกคอขาวที่โผล่พ้นชุดเดรสสีครีมนั้นมีรอยจ๊ำแดงสีกุหลาบจากรอยที่เขาฝากฝังให้อย่างเร่าร้อน
“เจนต้องแจ้งกับพี่ดาค่ะ”
“เดี๋ยวผมบอกให้เองก็ได้”
ไหนเขาบอกว่าเรื่องของเธอกับเขาต้องเป็นความลับต่อกันไง การลางานโดยเจ้าของบริษัทจะไม่ทำให้ผู้คนสงสัยมากกว่าเดิมเหรอเนี่ย
“คุณติณไม่กลัวคนสงสัยเหรอคะ”
คิ้วหนาขมวดย่นเข้าหากันเล็กน้อย
“แค่ลางานจะต้องมีอะไรต้องกังวลกัน”
นั่นซินะ!! คงเป็นเธอที่คิดมากและระแวงไปเอง
“...”
เธอนิ่งงันไปชั่วครู และเม้มริมผีปากแน่นเข้าหากัน ยิ่งเมื่อสายตาคมเข้มของเขาจ้องมองเธอไม่วางตาเธอก็ยิ่งรู้สึกประหม่าจนมือไม้คล้ายจะเริ่มอ่อนแรงอีกครั้ง
“แล้วนี่จะรีบใส่เสื้อผ้าไปทำไมกัน”
เขาหลุบตามองริมผีปากเธออีกครั้ง
