“แล้วนายล่ะ จะขึ้นถึงฉันมั้ย”
“คิดถึงสิ คิดถึงมากแน่ๆ อกฉันคงระเบิด” จุลภัทรตอบตรงมากที่สุดในชีวิต กระชับอ้อมแขนรัดร่างแน่นขึ้น บอกให้เธอรู้อีกทางว่า คำพูดเขามาจากใจ
“ฉันคิดถึงนายแน่นอน คิดถึงมากด้วย” นลินีตอบกลับ กอดเขา “ไม่ว่าอนาคตเป็นยังไง นายจะอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ”
เธอแหงนหน้าบอก ยั้งคำว่า “รัก” ไว้ คิดว่าจุลภัทรคงไม่ต้องการมัน ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น คือการพลั้งเผลอ อีกประการหนึ่ง ตนเป็นขอให้ชายหนุ่มหลับนอนด้วย
ร่างเล็กถูกพลิกให้อยู่ในท่านอนหงาย จุลภัทรพลิกตัวเกยก่าย ฝ่ามือใหญ่แนบแก้มสาว ลูบเบาๆ นัยน์ตาสองคู่มองสบซึ้ง
เช่นเคยกับความคิดหลายอย่างวิ่งเข้ามาในสมองสองหนุ่มสาว มีความคิดหนึ่งตรงกันคือ อยากพากันและกันหนีไปจากเมืองไทย ไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ที่อำนาจของบิดาทั้งคู่ตามไปไม่ถึง แต่เมื่อหยั่งถึงผลเสีย มันไม่คุ้มเอาเสียเลย บางครั้งบางครา มนุษย์ก็ต้องเลือกความถูกต้อง มาก
