ไม่ใช่ว่า อินทรใจร้ายเสียทีเดียว ใต้ความเจ็บปวด เสียใจที่มนธิชาได้รับ เขามอบความสุขให้เธอบ้าง จังหวะถูกผ่อนปรน ไม่หนักหน่วง ไม่แรง เขาขยับตัวตนชายด้วยความเร็วปกติ มีลูกเล่นว่ายวนช้าๆ เสยกายหน่อยๆ ให้โหนกเนื้อบดเบียดกับอิสตรีเพส ก้มหน้าเชยชมดอกบัวคู่งาม ดูดกลืนยอดถัน
“อา...พ่อเลี้ยง”
เมื่อความกระสันเต็มรูปแบบ เข้าแทนที่ความรู้สึกก่อนหน้า ความสุขระลอกเล็กๆ ม้วนตัวเข้าหาร่างอรชร ที่นอนบิดเร้าบนเตียงนอน ความร้อนจากเพลิงอารมณ์ไหลเวียน หัวใจเปิดรับความสุขเคลื่อนหา ที่รู้เต็มอกว่า แค่ชั่วคราว แต่นั่นก็ยังดี ยิ่งเขาเลียปลายถัน ดูดดึง และเลียซ้ำ ประสานการทำงานกับเอวสอบ ขับเคลื่อนสม่ำเสมอ ร่างสาวสั่นสะท้าน หวามไหวทุกสัดส่วน เสียงครางดังขณะมองพลุไฟแตกกระจายเต็มดวงหน้า
“พ่อเลี้ยง อา...พ่อเลี้ยง”
“พระเจ้า รัดฉันดีมาก...อูวว์” เรื่องหนึ่งที่อินทรยอมรับว่า ความสุขกับการอยู่บนตัวมนธิชา เขาหาจากหญิ
