วันต่อมา
“อื้อ…” ซอจินที่หลับไปเนิ่นนานหลายชั่วโมงเริ่มส่งเสียงดังในลำคอออกมาเบาๆ เปลือกตาที่แนบสนิทค่อยๆ เปิดออกอย่างยากลำบากก่อนจะปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานละมุน
กลิ่นอายของบรรยากาศภายในห้องไม่ต้องบอกก็พอเดาถูกว่าอยู่ที่ไหน เธอดึงตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงก่อนจะเหลือบสายตามองนาฬิกาบนฝาผนังห้อง พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงเกือบเที่ยง
“แย่แล้ว!” เธอโพล่งออกมา อาการงัวเงียที่เกาะกินในตอนแรกหายวับไปทันตาเมื่อรู้เวลาของตอนนี้
ซอจินผลุนผลันก้าวลงจากเตียงนอน แต่ด้วยความไม่ระวังเผลอลงแรงจนเท้าข้างที่เหยียบแก้วทำให้ความเจ็บวิ่งปราดเข้ามาเล่นงาน อีกทั้งยังทำให้ร่างบางนั้นล้มลงกับพื้นอีกด้วย
“โอ้ย!” เธอร้องอุทานออกมาเสียงหลง สังเกตเห็นว่าตรงแผลที่ตัวเองเหยียบแก้วไปมีเลือดซึมออกมาจากการเผลอลงแรงเต็มเท้าเมื่อครู่
แกร๊ก
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกปรากฏร่างสูงสง่าคุ้นเคย มังกรยืนมองซอจินนิ่งๆ พลา
