สองชั่วโมงต่อมา
ครืด ครืด~
แก้วเครื่องดื่มถูกชะงักเอาไว้ใกล้ริมฝีปากหยักได้รูป สายตาคมเข้มปรายมองเบอร์บนหน้าจอของโทรศัพท์ที่วางอยู่โต๊ะตรงหน้า มือหนาที่ถือแก้วค่อยๆ ลดลงวางลงโต๊ะ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปัดหน้าจอรับสายเบอร์ของซอจิน
(ฮาลโล~ ตอนนี้ที่รักอยู่หนาย~)
น้ำเสียงหย่อนยานท่ามกลางเสียงเพลงกระหึ่มของไนต์คลับดังผ่านลำโพงเข้ามาในโสตประสาทของมังกร คิ้วดกเข้มเลิกขึ้นสูง จังหวะการพูดของซอจินทำให้เขารับรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเมา
“เมาเหรอ?”
(ไม่ได้มาว…)
“บอกแล้วไงว่าอย่าดื่มเยอะ” ซอจินบอกว่าไม่ได้เมา แต่ในขณะเดียวกันเพื่อนเธอกลับพูดขึ้นมาชัดเจนว่ากำลังเมา แต่ก็อย่างนะ คนเมาที่ไหนจะบอกว่าตัวเองเมา
(ไม่ได้ดื่มเยอะ เอ๊ะ? ยัยพิม~ ผู้ชายคนนั้นหล่อจัง)
“กูกลับก่อนนะ” เขาหันไปบอกเพื่อนสนิทพลางกดวางสายจากซอจินแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง กล้ามากนะที่แซวผู้ชายทั้งที่ยังคาสายค้างไว้กับเ
