เจ็ดราตรีผันผ่าน
ฟางเหนียงใช้ชีวิตเป็นบรรณาการให้จอมโจรอย่างคุ้มค่า เพราะต้องอ้าขาตลอดเวลาแทบไม่ได้หยุดในสามวันแรกจนต้องวอนขอเพราะระบมไปหมด เขาจึงอนุญาตให้นางได้พักบ้าง
แม้ว่าจะได้ชื่อว่าเป็นเพียงบรรณาการ เป็นนางบำเรอ เป็นนางอุ่นเตียง หรือใด ๆ ก็ตามที่นางเป็นอยู่ในขณะนี้แต่นางก็หาได้อยู่แต่ในกระโจมไม่ เพราะถือว่าตนอยู่ได้ด้วยอาหารของพวกเขา และสมุนโจรทั้งหลายก็ให้ความเคารพนบนอบแก่นาง หาได้หยาบคายหรือก้าวล่วงใด ๆ ไม่
ผู้คนทั่วไปย่อมต้องคิดตรงกับนาง คนที่ได้ชื่อว่าเป็นโจร ก็คงหาดีได้ไม่ กักขฬะ หยาบคาย ไร้มารยาท
แต่บุรุษเหล่านี้หาใช่เช่นนั้นไม่ ผิดแผกวิสัยโจร ทำให้นางแปลกใจเป็นยิ่งนัก
อย่างไรก็ตาม บุญคุณก็ย่อมต้องทดแทน ฟางเหนียงยึดถือคุณธรรมข้อนี้ ดังนั้น นางจึงทำทุกสิ่งอย่างเท่าที่จะทำได้ เช็ดถูและจัดเก็บข้าวของในกระโจมที่นางอ
