แล้วนางก็ถูกพาตัวไปขึ้นขี่บนหลังม้าตัวเดียวกับเขาโดยที่ตนเองนั่งอยู่ด้านหน้า นั่นเท่ากับว่าร่างบอบบางของนางต้องอยู่ในอ้อมกอดเขาจนกระทั่งถึงจุดหมาย ซึ่งนางก็ไม่รู้ว่าที่ไหนและเมื่อไหร่
นางนั่งนิ่งด้วยหัวใจเจ็บหนึบ รู้ดีว่าบิดาจงเกลียดจงชัง แต่ไม่คิดว่าถึงกับจะผลักไสไล่ส่งยกนางเป็นบรรณาการให้บุรุษแปลกหน้าไม่รู้หัวนอนปลายเท้า และโดยเฉพาะอย่างยิ่งบุรุษผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็น โจร
ฟางเหนียงนั่งนิ่ง ทว่าน้ำตาไหลอาบสองแก้ม นางถูกปลุกขึ้นกลางดึก ได้เสื้อผ้ามาสองสามชุด และจากมาโดยมิได้ร่ำลาพี่ถิงลี่เสียด้วยซ้ำ
ความนิ่งเงียบของนาง ทำให้ ไท่หย่งฉือเกิดความสงสัย
“ เหตุใดเจ้าจึงเงียบเหลือเกิน เสียใจจนพูดไม่ออกหรือที่ถูกยกให้จอมโจรเช่นข้า ”
“ หากเป็นท่านบ้างจะรู้สึกเช่นไร เมื่อกำลังหลับอยู่แล้วถูกปลุกขึ้นมา บอกว่าถูกยกให้คนผู้หนึ่งที่ไม่รู้จัก อีกท
