“โจ๊กค่ะ ไม่ใส่ต้นหอม โรยขิงเยอะๆ แบบที่คุณชอบทาน”
หวังลี่อิงยกโจ๊กใส่ถาดมาให้หลิวเฟยหลงถึงห้องนอน มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับ ลุกจากเตียงมานั่งลงบนเก้าอี้ มองอาหารตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ก็ยอมตักเข้าปากไปครึ่งชามก็วางช้อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ทานยาหลังอาหารก่อนนะคะ”
หวังลี่อิงจัดยาให้พร้อมกับรินน้ำเพิ่ม มองดูหลิวเฟยหลงรับประทานยาแล้วจึงยกชามโจ๊กไปส่งให้คนรับใช้นำไปเก็บ ตัวเธอกลับมาปอกแอปเปิ้ลให้เขารับประทาน
“เธออ้วนขึ้นหรือเปล่า ดูเปล่งปลั่งกว่าเดิม” หลิวเฟยหลงเอ่ยทักขึ้น
“ค่ะ น้ำหนักขึ้นมาสองกิโลค่ะ หมอบอกว่าอาจจะขึ้นอีกหลายกิโลในเดือนต่อๆ ไป”
หวังลี่อิงตอบ พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มขัดเขิน มือแตะบนหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นของตนเอง ทำให้หลิวเฟยหลงนิ่งงัน
“เธอท้อง... ขอบคุณมากลี่อิง”
หลิวเฟยหลงคลี่ยิ้มแรกในรอบหลายวันนี้ เขายื่นมือมาดึงร่างเล็กของหญิงสาวมากอดไว้ ลูบแผ่นหลังบางไปมา
