“มันนัดให้ฉันไปหามันที่โกดังใกล้ท่าเรือหลีหว่าน ฉันต้องไปคนเดียว”
“มันอันตรายนะคะ คุณต้องบอกให้ลูกน้องของคุณตามไปด้วย”
หวังลี่อิงได้รู้แบบนั้นก็ไม่ยอมให้หลิวเฟยหลงไปเพียงลำพัง ถึงจะห่วงน้องชายมากแค่ไหน แต่ก็ห่วงใยหลิวเฟยหลงไม่แพ้กัน เมื่อเขากำลังเป็นพ่อของลูกในท้องของเธอ
“เฉินจิ้งไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก มันถูกต้อนจนตรอกแล้ว มันต้องการโอกาสถึงได้กล้าขอเจรจา”
“แต่มันอันตรายมากนะคะ ถ้าเฉินจิ้งมันคิดไม่ซื่อขึ้นมาจะทำยังไงคะ”
“หากหนึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ฉันไม่กลับมา เธอค่อยบอกคนอื่น เชื่อใจฉัน คนอย่างฉันไม่มีทางให้ใครทำอะไรได้ง่ายๆ หรอก ฉันจะรีบไปแล้วจะพาอาเล่ยกลับมา”
หลิวเฟยหลงลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินออกไปแต่หวังลี่อิงโผเข้ากอดเข้าไว้เสียก่อน
“ขอให้คุณปลอดภัยค่ะ”
“ขอบใจมาก ฉันไปนะ”
หลิวเฟยหลงลูบศีรษะหญิงสาว แล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้หวังลี่อิงมองตามด้วยความห่วงใย หญิงสาวทรุดลงนั่งใจร้อ
