“มีทางออกทางไหนอีกเฉินจิ้ง” หลิวเฟยหลงหันมาถาม
“ด้านหลังมีทางออกไปท่าเรือ ฉันจอดเรือไว้ที่นั่น”
หลิวเฟยหลงจึงขับรถออกไปตามทางที่เฉินจิ้งบอก ด้านหลังมีประตูทะลุไปยังท่าเรือ มองเห็นเรือลำหนึ่งจอดอยู่ทว่า รถของหลิวเฟยหลงก็ต้องหยุดก่อนถึงจุดหมายเมื่อมีรถของคนร้ายแล่นมาขวางทางไว้
“ยอมแพ้ซะดีๆ หลิวเฟยหลง เฉินจิ้ง”
ชายคนหนึ่งเปิดประตูลงมาจากรถที่จอดขวางอยู่ ใบหน้าคุ้นตาของชายคนนั้นทำให้เฉินจิ้งกับหลิวเฟยหลงเบิกตากว้าง
“ไอ้เฉินเทียน...”
“พวกมันล้อมเราไว้หมดแล้ว ไม่มีทางหนีแล้วครับคุณหลิว”
หวังเล่ยเทียนหันไปมอง กลุ่มคนร้ายที่ตรงเข้ามาล้อมกรอบพวกเขาไว้ รู้ว่าไม่มีทางหนีจำต้องอยู่ตรงนั้นกับเพื่อนร่วมชะตากรรมอย่างเฉินจิ้งกับหลิวเฟยหลง
“อย่าหวังว่าฉันจะยอมให้มันฆ่าง่ายๆ แค่ก แค่ก”
เฉินจิ้งพูดจบก็ไอแคกๆ ร่างหนาของหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์ดำนั่งพิงไหล่เด็กหนุ่มไว้ สายตาจ้องมองกลุ่มคนร้ายที่เดินเข้ามา
