“อาเล่ย...”
ไป่หลางเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็ฯหวังเล่ยเทียนนั่งอยู่บนเตียง คิ้วดกหนาขมวดนิ่วดวงตาคมจ้องมองใบหน้าอ่อนใสของอีกฝ่ายนิ่ง
“ผะ ผมแค่อยากมาขอโทษพี่”
หวังเล่ยเทียนพูดไม่เต็มเสียง สายตาคมดุที่จ้องมองเขานั้น ทำให้หัวใจสั่นระรัวจนต้องก้มหน้าหลบตา
“ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ถือสา”
ไป่หลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดมาเตรียมเปลี่ยน เขาหันไปมองหวังเล่ยเทียน อีกฝ่ายขยับลุกขึ้นเดินมาหา ร่างบางกว่าหยุดอยู่ไม่ห่างจากร่างล่ำสันของนักฆ่าหนุ่ม ไป่หลางยืนนิ่งมือจับเสื้อมือไว้ดวงตาอ่อนแสงลง เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของอีกฝ่าย
“ออกไปเถอะ ฉันจะแต่งตัว อีกสักครู่เราต้องเดินทางแล้ว”
หวังเล่ยเทียนมองหน้าคนพูด เขายิ้มอ่อนๆ ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด โน้มศีรษะลงมาพิงบนแผ่นหลังกว้างของไป่หลาง สูดกลิ่นหอมของสบู่จากกายขาวสะอาดของคนที่ตนรักเข้าปอด ดวงตาหรี่ปิดลงซบหน้าผากนิ่งอยู่แบบนั้น เหมือนต้องการแค่ไ
