“นายเป็นอะไรอาเล่ย”
ไป่หลางจ้องหน้าคนพูด ถามเสียงเข้ม
“ผมก็เป็นผมนี่แหละ เป็นคนที่พี่ไม่เคยให้ความสำคัญ เป็นแค่ไอ้บ้าที่รักพี่ฝ่ายเดียว”
หวังเล่ยเทียนอดประชดไม่ได้ เขาเจ็บแปลบในหัวใจขึ้นมาเมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของไป่หลางกับหลิวเฟยหลง
“ฉันนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
“หึ ตอนนี้คุณหลิวก็กลับมาอะไรๆ กับพี่เหมือนเดิมแล้ว พี่คงไม่อยากให้ผมยุ่งกับพี่อีก”
หวังเล่ยเทียนพูดจบก็เดินหนี แต่ไป่หลางตามมาจับแขนรั้งไว้ไม่ให้ไปไหน
“คุยกันก่อนอาเล่ย นายจะเดินหนีฉันแบบนี้ไม่ได้”
“เรามีอะไรให้คุยกันอีก”
หวังเล่ยเทียนหยุดเดิน หันมาสะบัดเสียงใส่
“ผมก็อยู่ส่วนผม พี่ก็อยู่ส่วนพี่ไป คุณหลิวต้องการแบบนั้น และพี่ก็ควรทำตามด้วย”
“นายควรเก็บอารมณ์ให้เป็นนะอาเล่ย “ ไป่หลางถอนหายใจแรง
“เก็บความลับด้วยใช่ไหม หึ ถ้าคุณหลิวรู้เรื่องของเรา เขาคงไม่ให้เราตายดีแน่”
หวังเล่ยเทียนแค่นเสียงโต้กลับ มองหน้า
