คำพูดนั้นกระแทกเข้าไปกระทบหัวใจของคนฟังจนปริร้าว เหมือนโดนค้อนปอนด์ทุบเข้าใส่กำแพงหนาถึงไม่ทะลุแต่ก็สะเทือน แต่คนอย่างหลิวเฟยหลงหรือจะยอมรับว่าเขารู้สึกรู้สากับคำพูดของอีกฝ่าย
“นายจะปากดีเกินไปแล้วนะอาเล่ย!”
“ผมขอโทษ ถ้าคำพูดของผมทำให้คุณไม่พอใจ แต่ลองทบทวนดูว่าผมพูดจริงไหม ก่อนที่คุณจะสูญเสียคนที่รักคุณที่สุดไป แบบที่คุณสูญเสียอามินของคุณ”
“เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแก อย่ามาบังอาจสั่งสอนฉัน ไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ !”
มาเฟียหนุ่มโกรธจนตัวสั่น ชี้หน้าคนตัวเล็กกว่าตวาดไล่ให้ไปพ้นจากสายตา ก่อนที่เขาจะโมโหจนฆ่าคนปากดีตายคามือ
“ผมขอตัวก่อน”
หวังเล่ยเทียนหมุนกายเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เจ้าของห้องอยู่เพียงลำพังในห้องกว้าง เขาปิดประตูห้องแล้วหยุดถอนหายใจแรงๆ ยิ้มให้ตัวเองที่กล้าบ้าบิ่นไปพูดอะไรแบบนี้กับคนอย่างหลิวเฟยหลง
“คุณหลิว หากคุณยังไม่เห็นคุณค่าของพี่หลาง วันหนึ่งคุ
