เวลาผ่านไปอีกไม่รู้เท่าไหร่ รู้แต่ว่าฉันยังอยู่ที่เดิม ถึงจะได้ของใช้ส่วนตัวกลับคืนมาฉันก็ใช้งานอะไรไม่ได้เพราะโทรศัพท์ถูกตัดสัญญาณไปแล้ว และมันก็น่าจะเป็นฝีมือของเขาที่กลัวว่าฉันจะติดต่อหาใครสักคนด้านนอก สุดท้ายแล้วต่อให้ฉันจะได้โทรศัพท์คืนกลับมาแต่มันก็เท่านั้นแหละ เพราะมันใช้งานอะไรไม่ได้เลย
ทั้งที่เขาเป็นคนย้ำเองว่าฉันไม่เหลือใครแล้ว แต่กลับกลัวว่าฉันจะติดต่อไปหาคนอื่น ดูย้อนแย้งดีเหมือนกันนะ
“พอฉันอนุญาตให้ออกข้างนอกได้เข้าหน่อยก็เอายกใหญ่เลยนะ”
“พูดอะไรมากเรื่อง จะให้ฉันอยู่แต่ห้องหรือไง สมอง!”
“เฌอรีน! ปากเธอนี่มันดีเหลือเกินนะ”
“แล้วไง ใครบอกให้มาหาเรื่องฉันก่อนล่ะ คิดว่าฉันจะยอมหรือไง”
ฉันเถียงเขากลับ ก็ฉันเดินมาของฉันดีๆ แต่กลับเจอเขาพูดแบบนี้ใส่ อีลูกคุณหนูไม่เคยยอมใครแบบฉันจะยอมได้ยังไง
ด่ามาก็สวนกลับ กับคนอื่นฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาเคารพกันยังไง แต่ฉันไม่ได้มีส่วน
