หลังจากวันนั้นเขาก็หายไปอยู่หลายวัน ดูท่าจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ด้วยแหละ เพราะหายกันไปนานทั้งเจ้านายและลูกน้องคนสนิทเลย ที่บ้านนี้เลยเหลือกันอยู่แค่ไม่กี่คน แต่มันก็ดีนะ ดูเงียบสงบขึ้นเยอะเลย ไม่ต้องวุ่นวายกับใคร โดยเฉพาะคนอย่างเขา เพราะเขามันน่ารำคาญสำหรับคนอย่างฉันมาก
“คุณเฌอรีนจะขึ้นนอนแล้วเหรอคะ”
“อืม ไม่ต้องขึ้นไปกวนฉันนะ ฉันอยากอยู่เงียบๆ”
“ได้ค่ะ”
คงกลัวว่าฉันจะหนีล่ะมั้งถึงชอบตามขึ้นไปอยู่ด้วย บางทีก็ไม่ชอบเพราะฉันต้องการความเป็นส่วนตัว อยากอยู่เงียบๆ แบบไม่ต้องมีใครอยู่ในสายตาไง
กลับขึ้นมาบนห้องฉันก็นั่งเล่นอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสา จนกระทั่งเวลาผ่านไปไม่รู้ว่าดึกแค่ไหนแล้ว ฉันผล็อยหลับไป...
*******
“อือ...!!” เฌอรีนรู้สึกตัวและก็ต้องตกใจเพราะบางอย่างที่ทับอยู่บนตัวของเธอ
ด้วยสัญชาตญาณของตัวเองมันทำให้เธอรู้ได้เลยว่านี่คือคน แต่ใครกันล่ะ? กำลังขึ้นคร่อมอยู่บนตัวของ
