สิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้ก็คือนั่งปลอบน้องชายไม่ให้รู้สึกผิดไปมากกว่านี้ ทั้งนี้ยังมีแม่ของผมช่วยพูดปลอบใจอีกแรงหนึ่ง ส่งผลให้น้องเขาพอจะควบคุมสติตัวเองให้กลับมาเป็นปกติอย่างเร็วที่สุดเท่าที่น้องเขาจะทำได้ วินาทีนั้นเองประตูห้องผ่าตัดก็ถูกเปิดออกพร้อมกับมีเตียงคนไข้โดยด้านบนเตียงมีร่างของน้องเดย์ที่หลับตาสนิทนอนอยู่บนนั้น ขณะที่เจ้าหน้าที่เข็นเตียงดังกล่าวกำลังจะผ่านหน้าพวกเราไป
"พี่ชายผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ!"
"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ การผ่าตัดสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ไม่มีอาการข้างเคียงใดๆ ที่สำคัญถือว่าโชคดีมากที่ไม่ต้องใช้เหล็กดามกระดูกที่แตกครับ" ทันทีที่น้องเชนรวมถึงผมกับแม่ได้ฟังคำอธิบายจากหมอ พวกเราต่างรู้สึกดีใจที่น้องเดย์ไม่เป็นอะไรมากอย่างที่คิดไว้
"ขอบคุณมากๆนะครับคุณหมอ"
"ด้วยความยินดีครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ขอบคุณมากค่ะ" เราสามคนยกมือขอบคุณคุณหมอในขณะที่หมอให
