ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีน้องเชนก็เดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมกระเป๋าเป้สีดำ
"เราไปกันเลยดีไหมครับ ถ้าปล่อยให้บ้านไม่มีคนดูแลแบบนั้นอาจจะเป็นอันตรายกับบ้านได้นะครับ" จากคำพูดของน้องเชนเป็นผลให้เดย์ลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ยาย พ่อแม่ พี่ๆผมกลับก่อนนะครับ" การยกมือขึ้นสวัสดีของน้องเดย์ทำให้น้องเชนยกมือขึ้นไหว้ลาทุกคนไปพร้อมกัน ก่อนที่เขาทั้งคู่จะเดินจากไปขึ้นรถยนต์ที่จอดเยื้องประตูทางขึ้นบ้าน โดยมีผมกับน้องแค้มป์เดินไปส่งน้องทั้งสองคนขึ้นรถ จากนั้นรถยนต์ก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปจากบ้านจนพ้นประตูรั้วใหญ่ ซึ่งเป็นจังหวะที่ผมจะเดินกลับเข้าบ้าน คนรักตัวโตของผมกลับจับมือผมรั้งไว้
"มีอะไรหรือเปล่าแค้มป์?" ผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าสีหน้าของแค้มป์รู้สึกไม่ค่อยดีคล้ายกับกำลังมีคำถามที่อยากได้คำตอบจากผม "เป็นห่วงเชนหรอ… อย่าคิดมากเลย น้องเดย์ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก" ผมใช้ฝ่ามืออีกข้างลูบที่หลังมือของคนรักพี่กุมมือผมเบาๆพร้
