ผมไม่รู้ว่าตัวเองนอนหลับไปนานแค่ไหน ทันทีที่ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมันกลายเป็นเวลาพลบค่ำไปแล้ว ผมใช้แขนยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งไม่เห็นอีกคนอยู่ในห้องนอนด้วย ได้เพียงแค่คิดเสียงประตูก็เหมือนมีใครคนหนึ่งกำลังจะเปิดเข้ามา ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือน้องเดย์ แฟนหนุ่มที่ผมรักมากที่สุด ผมแทบจะหุบปากที่จะเรียกคนตรงหน้าไม่ทัน เพราะคนที่เดินเข้ามาพ้นประตูห้องนอนของผมมันไม่ใช่เดย์ แต่…
"แค้มป์!! มาได้ยังไง ใครอนุญาตให้เข้ามา!...." ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนที่ฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น แล้วใครกันอนุญาตให้มันเข้ามา
"เจอหน้าผมที่ต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ...พี่เหมย!!" น้ำเสียงแบบนี้ แววตาแบบนี้ มันเหมือนเมื่อหลายปีก่อน ก่อนที่ผมจะถูกมันทำร้ายให้ตายทั้งเป็น ผมรู้สึกกลัวเตรียมจะลุกขึ้นก้าวขาลงจากเตียง ผมทำได้เพียงแค่คิดเพราะทันทีที่ผมขยับขา มันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาผูกรัดไว้อย่าง
