ไม่นานนัก...ทั้งสามคนยืนนิ่งงันอยู่หน้าบ้านไม้เรือนไทยหลังใหญ่ พ่อหมอสมิงไม่ยอมเดินเข้าไปก็เลยไม่มีใครกล้าทำอะไร ยืนอยู่แบบนั้นราวกับว่ากำลังรอให้ใครออกมาต้อนรับ
“บ้านเงียบจังพี่ ไม่มีใครอยู่หรือ?” ทองกวาวเอ่ยกระซิบถาม บ้านหลังโตโออ่าแต่กลับเงียบเชียบผิดวิสัยบ้านแบบนี้
ทว่า ไม่ทันไรก็มีชายแก่ๆ หัวล้านวิ่งตื่นตระหนกเข้ามา ชายแก่มองอย่างพินิศพิจารณาก่อนจะหันไปมองที่ทองกวาวและจุกที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“ฉันสมิงลูกแม่ศรีวิไลพ่อทัพจ้ะ”
“ละ ลูกพ่อทัพแม่ศรีงั้นรึ โตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้วเชียวรึนี่”
“จ้ะ ฉันรีบมาเลยไม่ได้เขียนจดหมายบอก”
“จ้ะๆ เข้ามากันก่อนนะ”
ทองกวาวเดินเข้าไปพร้อมกับพ่อหมอสมิง โดยที่มีชายแก่นั้นเดินนำเข้าไป ส่วนพลายสายผาก็ถูกพาแยกไปที่โรงช้างรวมกับเชือกอื่นๆ เพื่อเอาของจากบนหลังลงมา
ทั้งสามได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี แต่มันก็ทำให้ทองกวาวรู้สึกแปลก เพราะการต้อนรับมันดู
