ชายแปลกหน้า
1257 คำ
“ขอเหมือนเดิมอีกหนึ่งแก้วค่ะ” ปลายฟ้าสั่งเครื่องดื่มแก้วที่สามกับบาร์เทนเดอร์
“คุณมาเที่ยวที่นี่บ่อยเหรอ” ผู้ชายที่นั่งข้างๆ เริ่มต้นบทสนทนาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสั่งเครื่องเหมือนกับมาที่นี่เป็นประจำ
ปลายฟ้าหันไปมองด้วยความแปลกใจเพราะใบหน้าของเขามองยังไงก็ไม่ใช่คนไทยแต่กลับพูดภาษาไทยชัดแจ๋ว
“ไม่หรอกค่ะ คุณล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ ตอนนี้เธอกำลังอยากมีเพื่อนคุยอยู่พอดี
“ผมก็เพิ่งมาเที่ยวที่นี่ครั้งแรก ผมว่าบรรยากาศที่นี่ดีเหมือนกันนะ คนไม่เยอะเท่าไหร่”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ” ปลายฟ้าไม่อยากให้เขารู้ว่าจริงๆ แล้วตนเองเพิ่งเคยมาเที่ยวที่นี่เป็นครั้งแรก
“คุณเป็นคนพื้นที่หรือเป็นนักท่องเที่ยวครับ” อีกฝ่ายยังคงถามต่อ คืนนี้แดเนียลรู้สึกเหงาและต้องการใครสักคนมาคุยด้วย เขาเดินทางมาเที่ยวภูเก็ตได้สองวันแล้วเมื่อคืนก่อนก็ไปเที่ยวผับแห่งหนึ่งแต่ไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่คืนนี้เขาเลยเปลี่ยนมาเที่ยวที่นี่และก็ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้
“ฉันมาเที่ยวค่ะ คุณล่ะคะ”
“ผมมาเที่ยวครับ คิดว่าจะเที่ยวที่นี่ซักอาทิตย์แล้วถึงแล้วค่อยกลับคุณล่ะจะอยู่เที่ยวที่นี่นานไหม”
“ก็น่าจะเที่ยวจนกว่าจะหายเบื่อแล้วค่ะ” ปลายฟ้าไม่ได้วางแผนไว้ว่าตนเองจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่
“แต่ผมว่าที่นี่ที่เที่ยวเยอะคุณคงไม่เบื่อง่ายๆ หรอก” เขาพูดและจิบเครื่องดื่มของตนไปด้วย
“คุณเคยมาเที่ยวที่นี่ไหมคะ”
“เคยมาครับ แต่มันก็นานมากแล้วน่าจะสี่ปีได้แล้วมั้ง” ครั้งล่าสุดที่แดเนียลมาเที่ยวภูเก็ตก็คือเมื่อสี่ปีก่อน
ครั้งนั้นชายหนุ่มมาวรัญญาอดีตคนรักซึ่งในวันนั้นเขาจำได้ดีว่าขอเธอแต่งงานริมชายหาดในขณะที่พระอาทิตย์กำลังตกดิน
แต่วันนี้แดเนียลมาเที่ยวภูเก็ตเพียงคนเดียวเนื่องจากหญิงสาวไม่ได้เป็นคนรักของเขาอีกต่อไปแล้ว
ทุกอย่างที่เขาวางแผนเอาไว้มันพังลงไม่เป็นท่าจากที่คิดว่าจะแต่งงานเมื่อตนเองอายุครบ 35 แต่ก็มันแต่มันก็เป็นไปไม่ได้เพราะเขาเพิ่งถูกคนรักบอกเลิกเมื่อเดือนก่อนทั้งที่คบหากันมานานถึงห้าปีทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนกับคู่รักคนอื่นๆ
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากในทุกๆ วันทั้งสองจะตื่นเช้ามาช่วยกันทำกับข้าว จากนั้นเขาก็จะขับรถไปส่งวรัญญาที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง ก่อนที่ตนเองก็ขับรถไปสอนที่มหาวิทยาลัย พอตกเย็นก็แวะทานอาหารก่อนจะกลับบ้าน
ชีวิตในแต่ละวันผ่านไปอย่างเรียบง่ายแดเนียลคิดว่าเขากับวรัญญาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด ชายหนุ่มวางแผนจะจัดงานแต่งงานในปลายปีนี้ หลังจากที่หญิงสาวเรียนจบปริญญาโทแล้ว แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่วางแผนไว้เลย
เพราะจู่ๆ มารดาของวรัญญาก็บอกมาบอกให้เขาเลิกกับเธอเพื่อที่เธอจะได้ไปแต่งงานกับนักธุรกิจผู้มีชื่อเสียง แดนดนียลหัวเราะเพราะเขาคิดว่าถ้าวรัญญารู้เรื่องนี้หญิงสาวจะต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน แต่กลายเป็นว่าเขาคิดผิดเพราะวรัญญายอมเลิกกับเขาง่ายๆ เพียงเพื่อทำตามสิ่งที่มารดาของเธอบอก
แดเนียลไม่เข้าใจเลยว่าที่ผ่านมาวรัญญาอยู่กินกับเขาฉันสามีภรรยานั้นมันหมายความว่ายังไง เพราะเมื่อถึงวันที่เธอจะไปจากเขา หญิงสาวก็ตัดใจไปง่ายๆ โดยไม่สนใจเลยว่าเขาจะเสียใจมากแค่ไหน ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันดูเหมือนมันจะไม่มีความหมายสำหรับวรัญญาเลย
เขานั่งนึกถึงเหตุการณ์ของตนเองโดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้หญิงสาวที่ตนเองนั่งคุยกับหนูนั้นเดินออกไปด้านนอกบาร์แล้ว
ชายหนุ่มนั่งดื่มต่อจนกระทั่งรู้สึกมึนได้ที่จึงออกมาเดินรับลมทางด้านนอก เขาเดินกลับไปยังโรงแรมแต่ก็ไม่อยากนอนเหงาอยู่ในห้องตามลำพังชานหนุ่มจึงเลือกที่จะเดินไปยังบริเวณหน้าชายหาดหน้าโรงแรม
แต่นั่งไปสักพักก็รู้สึกคอแห้งแดเนียลจึงเดินไปยังร้านสะดวกซื้อที่เห็นอยู่ไกลๆ
“อ้าวคุณเขา” ทักทายปลายฟ้าที่กำลังยืนอยู่หน้าตู้เครื่องดื่ม
“เราเจอกันอีกแล้วนะคะ”
“ครับคุณกำลังจะซื้ออะไร”
“ฉันไม่แน่ใจว่าจะกินอะไรดี” ปลายฟ้ากระป๋องเบียร์สลับกับเครื่องดื่มชนิดขวดสีสวยที่มีแอลกอฮอล์ไม่ต่างกัน
“ถ้าชอบรสชาติวันหวานก็ต้องขวดนี้เลย” เขาส่งเครื่องดื่มขวดสีฟ้าให้กับหญิงสาว
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยเลือก” ปลายฟ้ากล่าวขอบคุณเพราะเธอยืนเลือกอยู่นานแล้วแต่ก็ตัดสินใจไม่ได้สักที
“ของคุณล่ะคะ”
“นี่ครับไงครับ” เขาชูกระป๋องเบียร์ให้เธอดู
แดเนียลหยิบเบียร์มาสองกระป๋องและเดินมายังเคาน์เตอร์ชำระเงิน
“คิดของน้องผู้หญิงร่วมกับผมเลยก็ได้นะครับ” เขาบอกพนักงานเมื่อเห็นว่าปลายฟ้ากำลังหากระเป๋าสตางค์ของตนเองอยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจ่ายเองได้”
“ไม่เป็นไรถือว่าผมเลี้ยงคุณก็แล้วกัน”
เขารับเบียร์มาสองกระป๋องแล้วเดินออกมาก่อนหญิงสาว
“คุณจะไปดื่มที่ไหนเหรอ” แดเนียลถามเมื่อเห็นหญิงสาวคนเดิมเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อแต่ยังไม่ยอมเดินต่อ
“ว่าจะไปนั่งดื่มตรงชายหาด”
“ไปด้วยกันไหมล่ะ ผมก็ว่าจะไปนั่งตรงนั้นเหมือนกัน”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ” เพราะไม่อยากอยู่คนเดียวปลายฟ้าเลยเดินตามชายหนุ่มที่ไม่รู้ไม่กระทั่งชื่อ
ทั้งสองคนนั่งดื่มไปเรื่อยๆ ปลายฟ้าดื่มไปได้ครึ่งขวดขณะที่เขาก็เริ่มเปิดเบียร์กระป๋องที่สอง
“ผมขอรู้จักชื่อคุณหน่อยได้ไหม จะได้เรียกถูก”
“ปลายฟ้าค่ะเรียกฟ้าก็ได้”
“ผมชื่อแดน”
“ค่ะคุณแดน”
“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณแดน หรอกดูแล้วผมน่าจะอายุมากกว่าคุณเยอะนะ”
“จะให้เรียกคุณว่าพี่ใช่ไหมล่ะคะ”
“แล้วหนูจะเรียกพี่มั้ยล่ะ”
“เรียกก็ได้ค่ะ พี่แดนมาเที่ยวคนเดียวเหรอคะ”
“ครับแล้วฟ้าล่ะมากับใคร”
“หนูก็มาคนเดียวค่ะ”
“อะไรนะมาคนเดียว”
“ค่ะ มาคนเดียวพี่จะตกใจอะไรขนาดนั้น”
“ก็มันแปลกไงปกติผู้หญิงจะไม่ค่อยเที่ยวคนเดียว ส่วนใหญ่ถ้าไม่มากับแฟนก็ต้องมากับเพื่อน”
“พี่กำลังจะถามว่าหนูมีแฟนหรือเปล่าใช่ไหม” ปลายฟ้าถามอย่างรู้ทันเพราะเธอมีผู้ชายเข้ามาจีบมากจึงพอจะรู้มุกที่หนุ่มๆ มักจะใช้จีบ
“ก็ประมาณนั้น” แดเนียลตอบไปตามตรงเขาไม่ค่อยอยากยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของเท่าไหร่ถึงแม้จะเป็นการนั่งพูดคุยกันตามปกติก็ตาม
- ผู้เขียน
