แสนรักเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวสยามจนถึงช่วงเวลาราวๆ ทุ่มเศษ ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาเว้นเสียแต่ของกิน เดินผ่านลานจอดรถกำลังจะเข้าชั้นล่างของอพาร์ตเมนต์ ทว่าตาคู่สวยต้องเบิกกว้าง เมื่อเห็นร่างสูงที่วันนี้ดูไม่ค่อยคุ้นตาเธอสักเท่าไรยืนกอดอกทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างรถหรูสีดำมันปลาบ
“คุณจีร!”
วันนี้คุณจีรไม่อยู่ในมาดนักธุรกิจใส่สูทผูกเนกไทอย่างที่แสนรักคุ้นตาเฉกเช่นทุกวัน คุณจีรในวันนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มที่มีรอยกรีดผ่าตรงช่วงเข่าทั้งสองข้าง เสื้อยืดคอวีสีขาวถูกสวมทับด้วยแจ็คเก็ตยีนส์อีกที ผมตัดสั้นดูสะอาดสอ้านที่มักเซ็ตเป็นทรงสุดเนี๊ยบถูกปล่อยไปตามธรรมชาติ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เจ้าตัวดูหล่อเหลาราวกับนายแบบท่านหนึ่งที่หลุดออกมาจากหน้าปกนิตยสาร
“ไง?”
นั่นคือคำแรกที่คุณจีรเอ่ยปากทักทายกัน จากที่ยืนกอดอกพิงสะโพกสอบเข้ากับตัวรถ จีรรัชญ์ก็ยืดตัวเต็มความสูง แขนแกร่ง
