เลขาแสนรัก

1.1

บทที่ 1

เปลือกตาสีอ่อนที่กำลังปิดสนิทเคลื่อนไหวไปมาก่อนที่จะค่อยๆ เปิดขึ้น แสงสีส้มอ่อนที่ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาทำเอาคิ้วเรียวได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตต้องขมวดมุ่นพร้อมๆ กับเปลือกตาที่ปิดแน่นลงทั้งที่ยังไม่ทันได้เปิดขึ้นเต็มตา ทว่าชั่วอึดใจต่อมาก็เริ่มปรับสายตาได้ แพขนตางอนงามกะพริบถี่ก่อนที่ดวงตากลมสวยจะเปิดกว้าง ภาพที่พร่าเลือนในตอนแรกค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

เพดานห้องสีขาวกับโคมไฟระย้าโทนขาวเฉกเช่นเดียวกันช่างไม่ใช่สิ่งที่คุ้นตาเลยสักนิดในความรู้สึกนึกคิดของแสนรัก อาการมึนงงที่เคยมีก่อนหน้าหายไปเป็นปลิดทิ้ง เสียงหวีดร้องเพราะความตื่นตะลึงเกือบจะหลุดออกมาจากเรียวปากอวบอิ่มที่แสนรักเพิ่งจะรู้ตัวว่าริมฝีปากของเธอน่าจะมีรอยบอบช้ำหรือไม่ก็ผ่านการใช้งานมาอย่างหนักก็ตอนที่เจ้าตัวเม้มเรียวปากอิ่มแน่นแล้วสะดุ้งโหยงเพราะความปวดแปลบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยังดีที่กลั้นเสียงเจ็บปวดเอาไว้ได้ทัน แสนรักไม่รู้ว่าตัวเองควรจะตกใจเรื่องไหนก่อนดีระหว่างที่ริมฝีปากที่กำลังบวมช้ำกับตัวเองที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ด้วยเรือนกายเปลือยเปล่า

หัวเราะก็ไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ออก นั่นคือความรู้สึกของแสนรักในตอนนี้

แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อสวยงาม เส้นผมสีดำสนิทที่ดูยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ท่อนแขนแข็งแกร่งที่วางรองรับศีรษะได้รูปของเจ้าของร่างเอาไว้ในท่านอนคว่ำทำเอาหัวใจดวงน้อยของแสนรักเต้นกระหน่ำรัวอย่างบ้าคลั่ง ยังดีที่เรือนกายตั้งแต่ช่วงเอวสอบลงไปยังคงซุกซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

แต่ช่างโชคร้ายที่ดันเป็นผ้าห่มผืนเดียวกันกับเธอ

ฮือออออ…

ทั้งที่อยากจะร้องออกไปให้ดังลั่น ให้คนที่กำลังหลับสนิทตื่นขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทว่าแสนรักทำได้แค่เพียงเม้มปากอิ่มที่บอบช้ำแน่นเพื่อกลั้นเสียงเอาไว้อย่างสุดกำลัง

นี่เธอ…เสียพรหมจรรย์ให้กับใครหน้าไหนก็ไม่รู้จริงๆ อย่างนั้นหรือ

แสนรักในวัยยี่สิบห้าปีที่ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งตัวและหัวใจอยากจะกรีดร้องออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้นั่นก็คือต้องรีบออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด เธอไม่สนใจอีกแล้วว่าคนที่กำลังนอนหลับสนิทในตอนนี้เป็นใคร อย่างน้อยๆ เธอก็ควรออกไปตั้งหลักก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

แสนรักค่อยๆ ก้าวขาลงจากเตียง ทุกการกระทำที่เกิดขึ้นราวกับนักย่องเบาเพราะเกรงว่าคนที่กำลังหลับสนิทจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่อย่างร้อนรน จังหวะที่กำลังจะก้าวออกจากห้องแสนรักก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา อันที่จริงเธอก็ไม่อยากโทษใครเพราะเมื่อคืนเธอเองก็เมามาก แต่อย่างน้อยๆ เธอก็ควรจะได้เห็นหน้าคนที่พรากพรหมจรรย์ของเธอไปอย่างอุกอาจและจะได้ระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้ เธอต้องอยู่ห่างจากบุคคลอันตรายเช่นเขา และจดจำเอาไว้ว่าเขาคือบุคคลอันตรายหมายเลขหนึ่งสำหรับเธอที่ไม่ควรเข้าใกล้เป็นอันขาด คิดได้แบบนั้นเท้าเล็กก็ค่อยๆ ขยับกลับมาที่เตียงหลังใหญ่อีกครั้ง พยายามเพ่งสายตามองคนที่ตอนนี้เธอเห็นอีกฝ่ายเพียงแค่เสี้ยวหน้าเพราะเขานอนคว่ำและตะแคงใบหน้าเล็กน้อย จังหวะที่อีกฝ่ายขยับตัวนอนหงายทำเอาแสนรักใจหายใจค่ำ โชคดีที่เขายังหลับสนิทและไม่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา แต่โชคร้ายก็คือตอนที่แสนรักเห็นอีกฝ่ายอย่างเต็มตา หัวใจของเธอหล่นวูบไปกองอยู่แทบเท้า

“คุณจีร!”

เผลอเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกก็ต้องรีบตะครุบปากเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาเห็นหน้ากันเสียก่อน นี่มันเป็นเรื่องตลกร้ายเกินไปหรือเปล่า เลขาฯ กับท่านประธานเนี่ยนะ แล้วประธานที่แสนเย่อหยิ่งไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรม เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลอย่างจีรรัชญ์น่ะหรือ หากเขารู้ว่าคนที่เผลอนอนด้วยเป็นเธอ คงไม่พ้นโดนเขายำจนเละเป็นโจ๊กและยัดเยียดข้อหาที่ว่าอยากจะจับเขาเป็นสามีจนตัวสั่น แล้วก็คงจะโดนไล่ออกชนิดที่ว่าเก็บของส่วนตัวจากโต๊ะทำงานแทบไม่ทัน

ไม่ได้

เธอจะยอมให้ท่านประธานรู้เรื่องนี้ไม่ได้เป็นอันขาด ความลับนี้ต้องตายไปพร้อมๆ กับคนอย่างเธอ

ตายไปพร้อมกับเลขาฯ ผู้น่าสงสารอย่างแสนรัก