ได้ยินเสียงคุณศมนแสนรักก็แทบจะกระโดดลงจากอ้อมแขนของจีรรัชญ์ไม่ทัน คราวนี้เขายอมปล่อยเธอลงจากอ้อมแขนอย่างง่ายดาย เพราะนอกจากคุณศมนแล้วยังมีเจ้าสัวจิณณะกับจิลลายืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“สวัสดีค่ะคุณศมน เจ้าสัว สวัสดีค่ะคุณจิล”
แสนรักยกมือไหว้คุณศมนและเจ้าสัวจิณณะ และหันไปทักทายจิลลาที่อายุเท่ากันตามมารยาท
“จริงๆ หนูรักควรซ้อมเรียกฉัน เอ่อ เรียกแม่ว่าแม่ได้แล้วนะ เพราะอีกหน่อยเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ส่วนคนหล่อที่สุดในสายตาแม่คนนี้หนูก็ต้องเรียกว่าพ่อแทนเจ้าสัวได้แล้ว ใช่ไหมคะคุณ”
“อืม” เจ้าสัวจิณณะรับคำในลำคอด้วยรอยยิ้มจาง เห็นแบบนั้นแสนรักก็น้อมรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“แล้วผมไม่หล่อเหรอครับ” จีรรัชญ์แสร้งถามมารดา
“เอาอะไรมาหล่อ” คุณศมนเชิดหน้าตอบ เหลือบสายตามองลูกชายด้วยความหมั่นไส้
“อ้าว ผมหน้าเหมือนคุณพ่อ อย่างนี้ก็เท่ากับว่าคุณแม่ว่าคุณพ่อไม่หล่อนะสิครับ” จีรรัชญ์อมยิ้ม
