สามชั่วโมงผ่านไป
“เป็นไง เหนื่อยแล้วเหรอ ไม่อาละวาดต่อแล้วหรือไง?”
พีรวัสส่งเสียงทักทายคนที่แทบจะฟุบอยู่ข้างๆ เขาด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส ร่างเล็กที่นั่งเหนื่อยหอบไม่ตอบ แต่ตวัดตาดุใส่เขา สื่อนัยได้ประมาณว่าเธอคงจะด่าเขาว่าเป็นไอ้บ้าหรือไม่ก็โรคจิต...ประมาณนี้แหละ ชายหนุ่มก็ขี้เกียจแปล
“หิวหรือยัง?”
เขาถามอีกครั้ง พร้อมกับดึงผ้าออกจากปากของเธอ แต่เมื่อหญิงสาวไม่ยอมตอบชายหนุ่มก็จำต้องเอ่ยกระตุ้น
“ไม่ต้องมาจิกตาใส่ ฉันเอาผ้าปิดปากเธอออกแล้วไง ตอบมาซะทีสิ”
“หิว” หญิงสาวตอบสั้นๆ คำเดียวแล้วเมินหน้าหนี
เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่อยากมอง เพราะถ้าได้มองเธอไม่รู้ว่าตัวเองจะอดใจไหวไม่กระโจนเข้าไปตะกุยหน้าของเขาได้หรือเปล่า
ไอ้บ้าเอ้ย! เขาแกล้งเธออย่างนี้ได้ยังไง!
นี่มันยุคไหนแล้ว ทำไมสมองเขาถึงคิดทรมานเธอด้วยวิธีบ้าๆ แบบนี้ เอาโซ่ล่าม มัดมือมัดเท้าแล้วเอาเธอมาทิ้งไว้ที่กระท่อมกลางป่า บ้าบอท
