ตกดึก
นาฬิกาเล็กๆ บนโต๊ะหัวเตียงบ่งบอกว่านี่เป็นเวลาเที่ยงคืนเศษๆ ศวิตาที่กระชับผ้าผืนยาวที่เธอใช้มีดคัตเตอร์กรีดผ้าปูที่นอนออกเป็นเส้นยาวแล้วมัดปมผ้าแต่ละปมทำเป็นบันไดเชือกคล้ายกับสมัยมัธยมต้นที่ต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ เสียแต่ว่าเชือกของเธอคือผ้าปูที่นอน หญิงสาวเสียเวลาทำเชือกผ้านี่นานหลายชั่วโมงจนเสร็จเรียบร้อย ก็ดึงทุกปมให้แน่นหนาเป็นการทดสอบครั้งสุดท้าย ก่อนจะนำมันไปผูกกับขาเตียงพร้อมกับภาวนาว่าให้ไอ้เตียงไม้บ้านี่รับน้ำหนักของเธอได้
หญิงสาวชะโงกหน้าไปทางหน้าต่างบานกว้าง อดนึกในใจไม่ได้ว่าโชคดีเหลือเกินว่านี่ไม่ใช่หน้าต่างแบบติดลูกกรง และที่สำคัญคือบ้านหลังนี้ไม่ได้สูงเกินไป แต่มันก็สูงพอที่จะทำให้เธอตกลงไปขาหักได้หากเชือกที่ทำจากผ้าปูที่นอนของเธอขาด
หญิงสาวสูดลมหายใจลึก กวาดเอาเงินจำนวนน้อยนิดที่เธอซุกซ่อนไว้ในซอกกระเป๋าเดินทาง ตามประสาคนขี้ระแวงว่าจะเกิดเหตุร้ายกับตนเอง เวลาเดินทางไ
