ศาสตราวุธเหล่มองเพื่อนสนิทด้วยสายตาติดจะอ่อนใจอยู่มาก ก่อนจะถอนหายใจยาว
นี่เขามายืนเป็นเพื่อนไอ้พีทหน้าบ้านคุณป่านมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ! ไอ้บ้านี่ก็ทำท่ายึกๆ ยักๆ ไม่กล้าเข้าไปกดกริ่งหรือทำอะไรสักอย่าง นี่มันคิดว่าถึงไม่เห็นหน้ายาใจ แต่เห็นประตูรั้วบ้านก็ยังดีหรือไงวะ? โอย...เขาล่ะกลุ้มกับมันจริงๆ
อุตส่าห์ลงทุนวางแผนให้มันตั้งมากมาย กระทั่งบีบไอ้ฉายให้ร่วมมือด้วยก็บีบแล้ว ไอ้บ้านี่ก็พอเอาเข้าจริงแล้วเสือกปอดแหก! รู้งี้เขาไม่น่ายื่นมือเข้าช่วยมันเลยจริงๆ ไอ้ซื่อบื้อพีท!
“แกจะมายืนรอหน้าประตูบ้านแบบนี้แล้วมันจะเกิดประโยชน์อะไรวะ เข้าไปหาคุณป่านสิ” คุณหมอหนุ่มเอย่ยด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นอย่างอดทนไม่ไหว แดดเมืองกรุงร้อนน้อยเสียเมื่อไหร่ ตอนนี้เขาถูกแดดเผาจนแสบไปทั้งตัวแล้วนะโว้ย!
“แกหุบปากเถอะน่า” พีรวัสหันไปมองคนข้างตัวด้วยสายตาดุดัน “ฉันบอกแกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่ต้องตามมา แล้วยังจะตามมาอีก” พ
