พีรวัสค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเริ่มรู้สึกเจ็บไปทั่วสรรพางค์กายในตอนที่เขาพยายามฝืนลุกขึ้นนั่ง กลิ่นฉุนอันเป็นเอกลักษณ์ลอยเข้ามาในจมูกทำให้เขาเดาไม่ยากว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ชายหนุ่มตัดสินใจเลิกขยับตัว เขาหายใจหอบหนักๆ เพราะรู้สึกเหนื่อยและเจ็บ ขณะที่สมองคิดถึงเหตุการณ์สุดท้ายที่ตนเองจำได้
รถ...ไล่เบียดรถของเขา
สุดท้ายก็ชนจนรถของเขาไถลตกเขา...
นี่คือเหตุการณ์ที่ติดอยู่ในสมองของเขา
ขณะที่กำลังครุ่นคิดกับตัวเอง เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมาแผ่วเบา แต่พีรวัสกลับขี้เกียจหันไปมองว่าใครเป็นคนเข้ามา เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาทุกทีจนกระทั่งผู้มาใหม่มาหยุดอยู่ข้างเตียง อีกฝ่ายแตะมือลงบนท่อนแขนเขาเป็นเชิงเรียกให้เขาหันมาพร้อมกับถามว่า
“ฟื้นแล้วเหรอ...”
“อืม...” พีรวัสตอบเงียบๆ พอเห็นว่าเป็นศาสตราวุธก็ไม่ได้เอ่ยอะไร
ศาสตราวุธมองเพื่อนสนิทที่ไม่พูดอะไรออกมา จึงพูดต่อไปด้ว
