เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นในยามเช้าทำให้แสงฉายที่เพิ่งนอนหลับเมื่อตอนรุ่งสางต้องงัวเงียตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย ทว่าเมื่อปลายสายส่งเสียงทักมาด้วยความเกรงใจก็ทำให้เขาตาสว่างพอดี ความหงุดหงิดจางหายไปสิ้น
“ฮัลโหลฉาย...รบกวนนายหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก” แสงฉายปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “มีอะไรเหรอวุธ?” แสงฉายถามกลับด้วยความรู้สึกอยากรู้ เพราะว่าน้ำเสียงที่ติดจะเกรงใจของปลายสาย
“ตอนนี้ฉันอยู่กรุงเทพฯ อยากเจอนาย”
“จริงเหรอ” แสงฉายร้องอย่างดีใจ ก่อนจะตอบรับอย่างรวดเร็ว “ได้สิ เจอกันที่ไหน”
“เย็นนี้แล้วกัน” ศาสตราวุธนัดหมายด้วยความร้อนใจ “ยังไงถ้านายเลิกงานแล้วโทรหาฉันได้เลย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะเกรงใจ เพราะอย่างไรก็อดสงสารแสงฉายไม่ได้
เพราะเรื่องที่เขากำลังจะ 'ขอร้อง' อีกฝ่ายไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
“โอเค...”
แสงฉายตอบรับด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ศาสตราวุธจึงถามอีกฝ่ายเรื่องอื่นอีก
