เสียงฟ้าคำรามร้องดังครืนคราง บรรยากาศเริ่มหนาวเย็น คล้ายว่าฝนจะตกอยู่รอมร่อ
ธีร์ทัพที่ยังนั่งรออยู่หน้าบ้านไม่ยอมขยับเขยื้อนตัวไปไหน ได้แต่เฝ้าภาวนาว่าอีกฝ่ายจะใจอ่อนให้ตัวเอง
ใบหน้าที่เหน็ดเหนื่อยราวกับแบกโลกทั้งใบไว้ของอีกฝ่าย ทำให้ธีร์ทัพรู้สึกผิดมหันต์ ที่ดันเข้าใจผิดคิดว่าเธอกำลังเริ่มต้นใหม่กับใครอีกคน
ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เลย..
“เปิดประตูให้ฉันเถอะนะแพรวา” เขายืนตะโกนอยู่หน้าบ้าน มือก็เคาะประตูระรัว หวังว่าคนข้างในจะใจอ่อนขึ้นมาบ้าง
แต่เหมือนแพรวาจะใจแข็งมากกว่าหิน ทิ้งเขาให้นั่งตากยุงนอกบ้านนานหลายชั่วโมง จนตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะใจอ่อนให้เห็น
ธีร์ทัพชะโงกหน้าเข้าไปในบ้าน ส่ายสายตามองหาเจ้าของใบหน้าที่คิดถึง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าตรงหน้า
“ลูกของฉัน ฉันก็มีสิทธิ์ไม่ใช่เหรอ” เขายังคงตะโกนหวังว่าเธอจะได้ยิน แต่เหมือนจะพ่นคำพูดใส่กำแพงเสียมากกว่า
จวบจนเสียงของสายฝนโ
