เมื่อกลับมาถึงบ้านธีร์ทัพก็เดินดุ่ม ๆ ไม่พูดไม่จากับแพรวา เธอที่เอาแต่พร่ำกรอกข้างหูว่าต้องไปตามนัด ทำเอาเขาหัวเสียจนไม่สบอารมณ์
กระทั่งคนตัวเล็กเดินไปขวางหน้าเขาเอาไว้ได้ทัน ทำให้ธีร์ทัพหยุดชะงักฝีเท้าลง แต่ยังแสร้งเบนสายตาหนีไม่ยอมสบตาด้วยแต่อย่างใด
“ฉันต้องทำยังไงคะ คุณถึงจะยอมไปตามนัดคุณแม่ท่าน” เธอพูดพลางหอบหายใจเหนื่อย ผลจากการที่สาวเท้าก้าวให้ทันธีร์ทัพ
“เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เพราะฉันจะไม่ไปไหนถ้าไม่มีเธอ” เขายื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะขยับสายตามองคนตรงหน้าด้วยแววตาดุดัน บ่งบอกว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี
“ไม่คิดว่าเราควรมีระยะห่างระหว่างกันเหรอคะคุณทัพ”
“แนบชิดกันมาทุกส่วนแล้ว ต้องรักษาระยะห่างด้วยเหรอไง”
“ตอนนี้คุณเหมือนธีร์ทัพคนเดิมไม่มีผิด คนที่ดื้อรั้นแล้วก็เอาแต่ใจตัวเอง”
เจ้าของใบหน้าสวยเชิดดวงหน้าใส่ สายตาจดจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ ก่อนที่จะตอบโต้กลับต่ออีกว่า
